Αυτό που δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε είναι το μήνυμα ότι η μικρή εβραϊκή μειονότητα από μόνη της επινοεί τις απειλές, τις προσβολές και το μίσος στο Διαδίκτυο.

«Τα πράγματα είναι άσχημα, άρα τώρα είσαι πάλι Εβραίος;»
Έτσι συνόψισε η γυναίκα μου την εβραϊκή μου ταυτότητα όταν ανέβηκα στο ποδήλατό μου μετά το δείπνο. Ήταν η Τρίτη μετά τη σφαγή της 7ης Οκτωβρίου και ο δήμαρχος Φέμκε Χαλσέμα είχε προσκαλέσει εκπροσώπους της εβραϊκής κοινότητας στην επίσημη κατοικία.

Έχω όμορφες αναμνήσεις από τις εβραϊκές διακοπές της νιότης μου: Simchat Torah με καραμέλα και σημαίες. Βραδινό Seder με ιστορίες και τη γεύση του πικρού χόρτου – τώρα φαίνονται απλώς σαν μια κιτρινισμένη φωτογραφία διακοπών. Ήταν αληθινό;

Αργότερα συνειδητοποίησα τον φόβο του πατέρα μου να ξεχωρίσει. Η συνεχής ανησυχία του για την ασφάλεια της οικογένειάς του. Όταν μπήκα στο δημοτικό συμβούλιο του Άμστερνταμ, αυτή η ανησυχία αυξήθηκε, παρόλο που ήταν αποφασιστικός και πάντα με στήριζε.

Για πολύ καιρό προτιμούσα να αγνοώ τον αντισημιτισμό. Μερικές φορές ντρεπόμουν για αυτό: όταν με φώναζαν «Εβραίος με γυαλιά» άλλαζα τη λέξη του πατέρα μου σε «ηλίθιος με γυαλιά». Αφήσαμε τα πράγματα όπως είναι. Μπορείτε να αισθάνεστε ένοχοι για τον ρατσισμό κάποιου άλλου; Όταν αργότερα στη δημόσια ζωή μου ήρθα αντιμέτωπος με το μίσος των Εβραίων, ένιωσα τον πόνο του πατέρα μου περισσότερο από όλα.

Λυπάμαι για τις επιθέσεις της 7ης Οκτωβρίου. Δεν μπορούσα να σταματήσω να κοιτάζω μια χαρούμενη οικογενειακή φωτογραφία ενός νεαρού ζευγαριού με δύο μικρά παιδιά, κάτω του ενός έτους. Τα δίδυμα, τα οποία έκρυψαν οι γονείς τους και στη συνέχεια τα βρήκαν, επέζησαν. Οι γονείς τους, που χαμογελούσαν ακόμα στη φωτογραφία, είχαν δολοφονηθεί. Η μοίρα των παιδιών μοιάζει πολύ με την ιστορία του αγαπημένου μου θείου, ο οποίος ως παιδί ήταν κρυμμένος κάτω από το κρεβάτι με ένα μπουκάλι όταν του «αφαιρούσαν» τους γονείς του.

Η βαρβαρότητα εναντίον των νέων που παρακολουθούν το φεστιβάλ χορού μοιάζει με προσωπική επίθεση εναντίον μιας γενιάς προοδευτικών, φιλελεύθερων Ισραηλινών που έχουν βγει στους δρόμους μαζικά για να διαμαρτυρηθούν για τις πολιτικές του Νετανιάχου και να υπερασπιστούν τη δημοκρατία.

Αυτή την εβδομάδα προέκυψε ότι ο αντισημιτισμός στην Ολλανδία έχει αυξηθεί κατά 818%. Η Ολλανδία τα πάει καλά στη διεθνή κατάταξη για τον αντισημιτισμό.

Την περασμένη εβδομάδα άκουσα έναν γιο να λέει στον πατέρα του ότι σκέφτεται να αγοράσει ένα σπίτι στην Πορτογαλία για να φέρει την οικογένειά του. Ο πατέρας του απάντησε ότι παρ’ όλα αυτά, το Ισραήλ εξακολουθούσε να είναι το πιο ασφαλές μέρος. «Μα τι γίνεται αν δεν μπορείς να φτάσεις εκεί;» απάντησε ο γιος του, με τον οποίο έπαιζα σε μια ποδοσφαιρική ομάδα ως παιδί. «Αν δεν θα είναι πλέον δυνατή η πτήση στο Ισραήλ λόγω του μποϊκοτάζ. Κι αν αργήσουμε πάλι, όπως πριν τον πόλεμο;».

Θα ήθελα να κάνω κάτι, να βοηθήσω. Όταν ήμουν στην πολιτική μπορούσα τουλάχιστον να προσπαθήσω να πω το σωστό και να κάνω το σωστό σε αυτόν τον στίβο. Θέλω να ασχοληθώ με τις αποχρώσεις. Για ακρίβεια. Μισώ τους χτυπητές και τους οπορτουνιστές. Θέλω να υπερασπιστώ το κράτος δικαίου.

Λυπάμαι για τις αθώες παλαιστινιακές οικογένειες που συνθλίβονται τώρα στη Λωρίδα της Γάζας. Ο φόβος τους, η απελπισία τους. Θέλω να υπερασπιστώ τα αθώα παιδιά των Παλαιστινίων και των Ισραηλινών που τώρα πληρώνουν το τίμημα. Θέλω να υποστηρίξω την ανεκτικότητα και την κατανόηση.

Σε κάθε περίπτωση, δεν θέλω να γίνω θύμα του παλιού φόβου.

Αλλά αν η εφημερίδα μου, de Volkskrantτην ημέρα της μνήμης της Kristallnacht, τοποθετεί μια γελοιογραφία με το μήνυμα ότι οι ίδιοι οι Εβραίοι εφευρίσκουν τον αντισημιτισμό ως μέρος του λεγόμενου «μακριού χεριού» του Ισραήλ, τότε έχει φτάσει ένα όριο.

Είναι αρκετά δύσκολο για όλους τους καλοπροαίρετους ανθρώπους να καταδικάσουν τη Χαμάς, να τηρήσουν τις αρχές του ανθρωπιστικού δικαίου, να δείξουν αλληλεγγύη στον άμαχο πληθυσμό της Γάζας και να ηρεμήσουν τα συναισθήματα εδώ στην Ολλανδία.

Αυτό που δεν μπορούμε –επαναλαμβάνω: δεν μπορούμε– να χρησιμοποιήσουμε είναι το μήνυμα ότι η μικρή εβραϊκή μειονότητα στην Ολλανδία και αλλού μόνη της αποτελεί τις απειλές, τις προσβολές και το μίσος στο Διαδίκτυο. Οι οποίοι ταυτίζονται με την ισραηλινή κυβέρνηση. Αυτή είναι μια παραλλαγή του ισχυρισμού του Johan Derksen ότι «οι ίδιοι οι Εβραίοι έκαναν τα πράγματα λίγο έτσι».

Εξαιτίας περιστατικών και απόψεων όπως αυτό, η κουβέντα για το «πού πρέπει να πάμε» επανήλθε ξαφνικά σε πολλά τραπέζια κουζίνας. Θα ήταν λοιπόν ωραίο να υπήρχε μια σταθερή φωνή αντίθεσης: κανένα μίσος προς τους Εβραίους στην Ολλανδία. Ποτέ ξανά είναι τώρα.