εδώ είναι πώς φαινόμαστε σε εννέα γραφήματα

Στις Κάτω Χώρες, οι συνολικές εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου είναι επί του παρόντος 31% χαμηλότερες από ό,τι το 1990. Αυτή η μείωση αρχικά συνίστατο κυρίως σε μειώσεις στα «άλλα αέρια θερμοκηπίου», όπως το υποξείδιο του αζώτου, το μεθάνιο και οι CFC. Οι εκπομπές CO2 παρέμειναν σταθερές για μεγάλο χρονικό διάστημα και άρχισαν να μειώνονται δομικά μόνο τα τελευταία χρόνια (με μείωση κατά τη διάρκεια της κρίσης του κορωνοϊού).

Η τελευταία έκθεση κατάστασης από την Ολλανδική Υπηρεσία για την Περιβαλλοντική Αξιολόγηση δείχνει ότι θα μπορούσαμε να επιτύχουμε τον ελάχιστο στόχο μας για το κλίμα για το 2030: μείωση των εκπομπών κατά 55%. Αλλά τότε όλα πρέπει να λειτουργήσουν: πρέπει να εφαρμοστούν όλες οι καθιερωμένες και προτεινόμενες πολιτικές, καθώς και εξωτερικοί παράγοντες όπως ο καιρός.

Η Ολλανδία βρίσκεται ήδη στη μέση της ενεργειακής μετάβασης. Ο ενεργειακός εφοδιασμός γίνεται πιο πράσινος και σε ορισμένες περιοχές αυτό συμβαίνει αρκετά γρήγορα. Για παράδειγμα, η Ολλανδία είναι ευρωπαϊκός ηγέτης στην ηλιακή ενέργεια (κατά κεφαλήν) και παγκόσμιος ηγέτης στην πυκνότητα των σταθμών φόρτισης ηλεκτρικών αυτοκινήτων. Το 2030 θα μπορούσαν να είναι έως και δύο εκατομμύρια. Ωστόσο, η συντριπτική πλειοψηφία των αυτοκινήτων εξακολουθεί να λειτουργεί με βενζίνη ή ντίζελ και το μεγαλύτερο μέρος της ηλεκτρικής μας ενέργειας εξακολουθεί να παράγεται με ορυκτά καύσιμα.

Το να γίνουν τα σπίτια και τα κτίρια πιο βιώσιμα είναι μια πρόκληση από μόνη της. Η συμφωνία για το κλίμα θέτει τη φιλοδοξία να μονωθούν 2,5 εκατομμύρια σπίτια έως το 2030 (τουλάχιστον ενεργειακή ετικέτα D) και μέχρι το 2050 η θέρμανση με φυσικό αέριο θα πρέπει να ανήκει στο παρελθόν. Υπάρχουν επί του παρόντος τουλάχιστον 1,4 εκατομμύρια σπίτια με την ένδειξη E, F ή G. Από την άλλη πλευρά, περίπου το 10% των σπιτιών στην Ολλανδία είναι ήδη εντελώς απαλλαγμένα από αέριο.

Απαιτούνται ακόμη σημαντικά βήματα για τον πράσινο του τομέα. Αυτό απαιτεί μεγάλες κρατικές επενδύσεις, διεθνή συνεργασία και ανάπτυξη πράσινου υδρογόνου και πιθανώς ακόμη και υπόγεια αποθήκευσης CO2. Η βιομηχανία, η πολιτική και το κίνημα για το κλίμα πιστεύουν ότι τα πράγματα κινούνται πολύ αργά.