Η Φράνκα είναι σε σχέση με τον Πάουλους. Δεν κοιμούνται μαζί, φιλιούνται στο μάγουλο | περι αγαπης

Όταν γνώρισα τον Παύλο, ήμουν εθελοντής στη βιβλιοθήκη. Μπήκε στην ομάδα αλλά μου φάνηκε λίγο περίεργος. Ο Πάουλους δεν με κοίταξε σχεδόν, προχώρησε ελαφρώς μπροστά και μίλησε χαμηλόφωνα. Σταδιακά ανακάλυψα ότι ήξερε πολλά για τη λογοτεχνία και ήταν πραγματικά πολύ πνευματώδης. Θα μπορούσε να είναι πολύ οξύς, αλλά έκανε τα αστεία του τόσο σεμνά που έπρεπε πάντα να ελέγχω αν ήταν πραγματικά αστείο. Μετά χαμογέλασε με τα μάτια χαμηλωμένα.

Τα μαθήματα οργανώνονταν τακτικά στη βιβλιοθήκη. Οι εθελοντές μπορούσαν να πάνε εκεί δωρεάν. «Θα πας και την Κυριακή; ρώτησε μια φορά. Αυτό ήταν πραγματικά το σχέδιό μου. “Πηγαίνουμε μαζί?” είπε αμέσως μετά. Μετά το ναι μου, εκείνο το χαμόγελο πάλι προς τα πόδια του.

Παρηγοριά και απόδραση στη λογοτεχνία

Πρώτα ήπιαμε ένα ποτό στο μπαρ ανάγνωσης. Μιλήσαμε για τα αγαπημένα μας βιβλία και συγγραφείς, όπως κάναμε πάντα, αλλά τώρα ήταν διαφορετικά. Όταν δουλεύαμε δεν υπήρχε ποτέ η δυνατότητα να προχωρήσουμε σε βάθος. Έχουμε μιλήσει για λογοτεχνικά στιγμιότυπα, αλλά ποτέ πριν για βιβλία που μας έχουν αγγίξει προσωπικά και γιατί. Μίλησε για τα παιδικά του χρόνια και τη μητέρα του που πέθανε πρόωρα, μίλησα για την κακοποίηση που υπέστη από τον πατριό μου. Και οι δύο είχαμε βρει παρηγοριά και απόδραση στη λογοτεχνία.

Μετά το συνέδριο βγήκαμε μαζί και παρατήρησα ότι και οι δύο είχαμε αμφιβολίες. Ήθελα να μείνω μαζί του ακόμα περισσότερο. Υπήρχαν πάρα πολλά για να μιλήσουμε, αλλά στην πραγματικότητα μπορεί να υπήρχε σιωπή, αρκεί να σήμαινε ότι δεν γυρνούσαμε ακόμα σπίτι. «Να κάνουμε μια βόλτα λίγο;» ρώτησε τότε. Αυτό ήταν τέλειο. Δεν έπρεπε να πάμε στην παμπ, η οποία θα είχε κόσμο, και δεν έπρεπε να πάμε στο σπίτι του ή στο δικό μου, κάτι που μπορεί να δημιουργούσε την προσδοκία ότι θα κάνουμε σεξ.

Του πρότεινα να είμαι ο μοναδικός καλεσμένος του

Ο Paulus και εγώ περπατήσαμε κατά μήκος των καναλιών. Ήταν ρομαντικό. Τα φώτα, οι βάρκες, η μουσική ενός μπαρ, η κουβέντα και ο τρόπος που ακολουθήσαμε ένα μονοπάτι που κατέληγε στην πόρτα μου χωρίς συνεννόηση. «Αντίο», είπε ξανά ξαφνικά, ντροπαλά. «Γεια», είπα κι εγώ. Ήξερα ότι άλλοι άνθρωποι θα φιλιούνταν τώρα, αλλά δεν κουνηθήκαμε.

Λίγες μέρες μετά δουλεύαμε ξανά μαζί και με ρώτησε αν ήθελα να έρθω σπίτι του. «Μπορώ επίσης να προσκαλέσω άλλους αν αυτό ακούγεται πιο διασκεδαστικό», είπε. Ήταν σαν να ήθελε να με καθησυχάσει. Μου είπε ότι δεν τον ενδιέφερε να με πάρει στο κρεβάτι του. Πήρα θάρρος και του πρότεινα να είμαι ο μοναδικός καλεσμένος του.

Το επόμενο Σάββατο ήμουν στο σπίτι του για πρώτη φορά. Ήταν σαν βιβλιοθήκη. Βιβλία μέχρι το ταβάνι. Και όποιο βιβλίο κι αν έβγαλα από το ράφι, μπορούσε να μιλήσει γι’ αυτό ζωηρά. Ο Πάουλους μου μαγείρεψε, φάγαμε καλά και στο τέλος του βραδιού μου πρότεινε να καθίσουμε στον καναπέ. Σε μια στιγμή σιωπής, ακούμπησα το κεφάλι μου στον ώμο του και ένιωσα σαν το πιο ασφαλές μέρος που είχα πάει ποτέ. Μετά με πήγε σπίτι μου.

Σίγουρα χρειάζεται αγάπη

Ο Paulus και εγώ είμαστε μαζί περισσότερα από τέσσερα χρόνια τώρα. Ανακαλύψαμε μαζί ότι είμαστε και οι δύο ικανοποιημένοι με μια σχέση χωρίς σεξουαλική οικειότητα. Βασικά κάνουμε ό,τι κάνουν τα άλλα ζευγάρια, αλλά χωρίς αυτό το στοιχείο. Οι άνθρωποι μερικές φορές ρωτούν αν δεν είναι απλώς φιλία, αλλά αυτό είναι πραγματικά αγάπη. Είναι απλώς πλατωνικό. Ό,τι έχουμε μεταξύ μας, δεν το έχουμε με κανέναν άλλον.

Πριν γνωρίσω τον Πωλ δεν μου έλειπε ένας άντρας στη ζωή μου. Ούτε να σκέφτομαι να είμαι σε σχέση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Αλλά από τον Παύλο συνειδητοποιώ ότι χρειαζόμουν αγάπη. Είμαι ευγνώμων που το βρήκα και ελπίζω να μην χρειαστεί ποτέ ξανά χωρίς αυτό.