Ο Ρόμπι Ουίλιαμς μιλάει ανοιχτά στα ντοκιμαντέρ για το τι σημαίνει να σε καταναλώνει η φήμη

Φορώντας μόνο ένα φανελάκι και εσώρουχα, ο Robbie Williams (49) μπαίνει στην κρεβατοκάμαρα της τεράστιας έπαυλής του στο Λος Άντζελες. Καθώς τραγουδάει, προσβλέπει στη δυστυχία που σύντομα θα τον κυριεύσει. “Συζήτηση με τραύμα, ας επιστρέψουμε στη συνομιλία με τραύματα.”

Τότε ο Γουίλιαμς ανοίγει το φορητό υπολογιστή του. Στην τεκμηριωμένη σειρά τεσσάρων μερών του Netflix του Joe Pearlman, Simply Ρόμπι Ουίλιαμς από τον τίτλο, μαρτυρεί την πολυτάραχη ζωή του βασισμένη σε τριάντα χρόνια παρασκηνιακών ταινιών.

Πρόκειται για τη φήμη και τη δόξα, πρώτα με τους Take That – το πιο επιτυχημένο αγγλικό συγκρότημα αγοριών όλων των εποχών – και μετά ως σόλο καλλιτέχνης. Αλλά πάνω από όλα είναι για τη φτώχεια.

Ποτό, ναρκωτικά, κατάθλιψη. εκείνη η κλασική αποξένωση του μεγασταρ που παγιδεύτηκε στη δική του επιτυχία. Αυτό είχε ήδη γίνει κατά τη διάρκεια των ημερών δόξας του Take That στη δεκαετία του 1990. Ως 16χρονος έφηβος, ο Ρόμπι είναι βυθισμένος στον κόσμο των ενηλίκων και μεθυσμένος από τη μυρωδιά της φήμης.

Όταν τον έδιωξαν από το Take That λόγω του εθισμού του στο αλκοόλ και τα ναρκωτικά, τα πράγματα πήγαν εντελώς στραβά και ο Williams έπρεπε να πάει σε απεξάρτηση. Η αναχώρηση μαγνητοσκοπήθηκε. Στο απόσπασμα, ο έφηβος ποπ σταρ παραπονιέται ότι δεν υπάρχουν θαυμαστές να τον συνοδεύσουν. Ένα όμορφο χαμόγελο πρέπει να καλύπτει την τραγωδία. Ακόμα πιο συγκινητικό τώρα που ξέρετε τι περιμένει την Williams.

Αφήστε μια σκιά στην ανέμελη ευτυχία

Το ντοκιμαντέρ, που κατά καιρούς λέει πολλά για τις μηχανορραφίες της φήμης, γίνεται όλο και πιο άβολο. Σε διακοπές στα τέλη της δεκαετίας του ’90, κατά τη διάρκεια ενός φαινομενικά ανέμελου ταξιδιού με το αυτοκίνητο στη Γαλλία με τον Gerri Halliwell (Ginger Spice of the Spice Girls), ρωτά τι πραγματικά εννοεί ο Robbie με τους στίχους.θα είσαι κανείς μια μέρα‘. Όχι, όχι, θέλει φήμη και δόξα ακόμα και προσοχή, αλλά ταυτόχρονα φιλοδοξεί και την ανώνυμη οικιακή ευτυχία.

Στη συνέχεια, η κάμερα εστιάζει στο μαύρο βαν που οδηγεί πίσω τους. Οι φρουροί της Williams είναι μέσα. Ρίχνει την αναπόφευκτη σκιά πάνω σε κάτι που απλά φαινόταν σαν αυθόρμητη, ανέμελη ευτυχία.

Η σειρά ντοκιμαντέρ γίνεται ζοφερή με τον θάνατο του Ρόμπι το 2006. Οι παπαράτσι, η έλλειψη επιτυχίας στην Αμερική, ο βρετανικός Τύπος που τον λάτρευαν πάντα, καθώς παίζει μπροστά σε δεκάδες χιλιάδες κόσμο στα γήπεδα. Το αποτέλεσμα είναι μια κρίση πανικού κατά τη διάρκεια μιας συναυλίας στο Λιντς, η οποία διαρκεί για ολόκληρη την παράσταση. Στα άγρια ​​μάτια βλέπεις την αγωνία ενός μαχόμενου καλλιτέχνη που θα μπορούσε να εκραγεί ανά πάσα στιγμή. Ο σημερινός Ρόμπι δεν μπορεί να το δει.

Χαρούμενο τέλος

Είναι μια στιγμή ανακούφισης όταν η κόρη του Γουίλιαμ μπαίνει στην κρεβατοκάμαρα για να αγκαλιάσει τον μπαμπά. Μπορούμε να γευτούμε λίγο από εκείνη την εγχώρια ευτυχία που έχει τώρα η σταρ, η σύζυγος και τα τέσσερα παιδιά.

Χαρούμενο τέλος? Ναι, αίσιο τέλος. Αυτό κάνει Ρόμπι Ουίλιαμς μια εξαίρεση στη σειρά ντοκιμαντέρ των μεγαλοαστέρων που δεν μπορούσαν πλέον να διατηρήσουν την επιτυχία τους. Η Whitney Houston, η Amy Winehouse και ο Avicii δεν άντεξαν να πουν αυτή την ιστορία.

Μπορείς να νιώσεις από πρώτο χέρι πώς είναι να σε καταναλώνει η ίδια σου η φήμη. Μια ιστορία που ειπώθηκε χωρίς παρρησία και με αφοπλιστική ειλικρίνεια. Αυτό κάνει τον χαρακτήρα του Robbie Williams όχι μόνο τραγικό, αλλά και βαθιά ανθρώπινο. Και κάνει το ντοκιμαντέρ Ρόμπι Ουίλιαμς η οριστική μελέτη περίπτωσης για το πώς οι άνθρωποι μπορούν να καταναλωθούν από αυτό που επιδιώκουν.