by
Η ολλανδική οικογένεια Ouda έχει εγκλωβιστεί στην περικυκλωμένη πόλη της Γάζας για περισσότερο από ένα μήνα, όπου επισκέπτονταν συγγενείς όταν ξέσπασε ο πόλεμος. Την Κυριακή η οικογένεια – πατέρας, μητέρα και δύο μικρά παιδιά – κατάφερε τελικά να διαφύγει στην Αίγυπτο. Είχε προηγηθεί ένα κολασμένο ταξίδι, λέει ο πατήρ Alaa.
Τι σκεφτόσασταν όταν περάσατε τα σύνορα στην Αίγυπτο;
«Ήταν μεγάλη ανακούφιση. Η διαμονή μας στη Γάζα ήταν μια τρομερή εμπειρία. Η γυναίκα μου η Ραουάν έχασε οκτώ κιλά τις τελευταίες εβδομάδες λόγω άγχους και έλλειψης τροφής. Εδώ στο ξενοδοχείο στο Κάιρο θα μπορούμε να βουρτσίσουμε τα δόντια μας για πρώτη φορά μετά από ένα μήνα, να πιούμε νερό βρύσης, να κάνουμε ένα ντους και να φάμε καλά. Σήμερα έφαγα μια πολύ απλή ντομάτα και σκέφτηκα: τι προνόμιο είναι αυτό. Αν και φαίνεται και διπλό.
Γιατί;
«Έπρεπε να αφήσω τους γονείς μου στην πόλη της Γάζας γιατί δυσκολεύονται να περπατήσουν και δεν μπορούν να κάνουν το ταξίδι. Ανησυχώ πολύ. Τώρα ξέρω σε τι κατάσταση έχουν μείνει. Οι μάχες πλησιάζουν στο σπίτι. Και όσοι παραμένουν στην πόλη της Γάζας μερικές φορές κυριολεκτικά παλεύουν με την έλλειψη πόσιμου νερού. Για τους ηλικιωμένους αυτό δεν είναι δυνατό. Τους σκέφτομαι με κάθε γουλιά νερό ή μπουκιά φαγητού στο ξενοδοχείο.»
Πώς ήταν η πτήση σου?
«Φύγαμε από την πόλη της Γάζας την Παρασκευή, όταν υπήρχε ένας ασφαλής διάδρομος νότια της Λωρίδας της Γάζας. Υπήρχε περίπου ένα χιλιόμετρο μέσα από τα ερείπια μέχρι το σημείο ελέγχου του ισραηλινού στρατού. Εκεί ένα τανκ και μια μπουλντόζα έκλεισαν το δρόμο και περιμέναμε περίπου είκοσι λεπτά με τα διαβατήρια στον αέρα και τα παιδιά στην αγκαλιά. Εν τω μεταξύ, πυροβολισμοί ακούστηκαν κοντά. Αυτά τα είκοσι λεπτά έμοιαζαν με είκοσι χρόνια».
Φαίνεται πολύ επικίνδυνο. Τι έχεις κάνει?
«Η γυναίκα μου ήταν τρομοκρατημένη και ήθελε να επιστρέψει. Αλλά της είπα ότι το να στρίψεις ήταν πιο επικίνδυνο από το να στέκεσαι. Είπα, ό,τι κι αν κάνεις, συνέχισε να περπατάς και κράτησε τα παιδιά μαζί σου. Μην κοιτάς πια πίσω. Ούτε κι αν μου συμβεί κάτι. Τελικά η δεξαμενή και η μπουλντόζα μετακινήθηκαν και μας επέτρεψαν να συνεχίσουμε. Τότε τελείωσαν τα χειρότερα. Θα μπορούσαμε να ταξιδέψουμε στο πίσω μέρος ενός καροτσιού γαϊδουριού, πιο μακριά προς τα αιγυπτιακά σύνορα».
Κυκλοφορούν οι πιο φρικιαστικές ιστορίες για τον διάδρομο της πόλης της Γάζας. Τι είδες στην πορεία;
«Είδαμε πολλούς ηλικιωμένους να σέρνονται ή να σπρώχνονται από τα παιδιά τους, κατευθείαν στα ερείπια. Και είδαμε πτώματα. Καμένα σώματα. Κορμιά φουσκωμένα σαν μπαλόνια στον ήλιο. Σε όλη τη διαδρομή ακουγόταν ένα βουητό από δισεκατομμύρια και δισεκατομμύρια μύγες. Είπα στον Ραουάν να μην κοιτάξει. Αλλά νομίζω ότι το έκανε έτσι κι αλλιώς.
Τι αντίκτυπο είχε αυτό το ταξίδι σε εσάς;
«Εδώ στο ξενοδοχείο, η γυναίκα μου και εγώ μερικές φορές καθόμαστε ο ένας απέναντι στον άλλο σιωπηλοί, γιατί δεν ξέρουμε τι να πούμε. Τους πρώτους δύο μήνες αυτό είναι φυσιολογικό, λέει ένας υπάλληλος της ολλανδικής πρεσβείας. Τότε μόνο μια συγκεκριμένη μυρωδιά μπορεί να σας επαναφέρει στο τραύμα. Ξέρω ότι δεν θα μπορέσω να επιστρέψω στη δουλειά μου ως επιστημονικός ερευνητής για λίγο. Προς το παρόν το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να κάτσω και να προσπαθήσω να τα επεξεργαστώ όλα. Αυτό είναι όλο. Ίσως λειτουργήσει μετά τα Χριστούγεννα».
Σε προηγούμενη συνέντευξη με πιστότητα Είπες τα παιδιά σου είναι ένα και τρία; Τι έλαβαν;
«Όταν περάσαμε τα σύνορα με την Αίγυπτο, το τρίχρονο παιδί μου ρώτησε: «Μπαμπά, υπάρχουν και ρουκέτες εδώ;» Του έδωσα να καταλάβει όσο καλύτερα μπορούσα ότι εδώ ήταν ασφαλές. Παίζω πολύ μαζί του για να διώχνω τους εφιάλτες. Και η κόρη μου, ενός έτους και τριών μηνών; Η ίδια βάζει συχνά τα χέρια της πάνω από τα αυτιά της. Πολυ θυμωμενος. Νομίζω ότι οφείλεται στις βόμβες.
Διαβάστε επίσης:
Αυτή η ολλανδική οικογένεια είναι ακόμα κολλημένη στην πόλη της Γάζας. «Θα κρατιόμαστε σφιχτά μέχρι να τελειώσουν οι βομβαρδισμοί»
Στην περικυκλωμένη πόλη της Γάζας, η ολλανδική οικογένεια Ouda προσπαθεί απεγνωσμένα να επιβιώσει εν μέσω βομβαρδισμών και ελλείψεων τροφίμων.
