De kans op het vinden van leven in het zonnestelsel is zojuist verbeterd nadat NASA-wetenschappers ontdekten dat vier manen van Uranus mogelijk oceanen hebben die buitenaardse organismen kunnen verbergen.
Experts van NASA’s Jet Propulsion Laboratory (JPL) hebben de gegevens opnieuw onderzocht die zijn verzameld door het ruimtevaartuig Voyager 2 van het ruimteagentschap, dat in 1986 verschillende flybys van de planeet maakte.
Het suggereert dat Ariel, Umbriel, Titania en Oberon onder hun ijzige korsten tientallen kilometers diepe oceanen zouden kunnen herbergen.
Cruciaal is dat de manen voldoende interne warmte lijken te hebben om te voorkomen dat het water bevriest, wat hoop geeft dat buitenaards leven 2,7 miljard mijl van de aarde kan gedijen.
De oceanen lijken ook zouten en ammoniak te bevatten, die werken als antivries en helpen de vloeistof in een waterige toestand te houden.
Het team hoopt dat de ontdekking zal leiden tot een missie naar Uranus om de waterwerelden te verkennen, naar leven te zoeken en erachter te komen hoe de manen voldoende warmte genereren om vloeibaar water zo ver van de zon te houden.
Men denkt dat er oceanen bestaan op manen zoals Enceladus, die rond de maan Europa van Saturnus en Jupiter draait.
Maar hun oceanen worden opgewarmd door getijdenopwarming veroorzaakt door de enorme aantrekkingskracht van de reuzenplaneten.
Uranus is te klein om zo’n impact op zijn manen te hebben, dus er moet iets anders aan de hand zijn, denken wetenschappers.
“Als het gaat om kleine lichamen – dwergplaneten en manen – hebben planetaire wetenschappers al bewijs gevonden van oceanen op verschillende onwaarschijnlijke locaties”, zegt hoofdauteur Julie Castillo-Rogez van JPL.
“Er zijn dus mechanismen in het spel die we niet volledig begrijpen. Dit artikel onderzoekt wat deze zouden kunnen zijn en hoe ze relevant zijn voor de vele lichamen in het zonnestelsel die mogelijk rijk zijn aan water maar beperkte interne warmte hebben.”
Wetenschappers hebben lang verondersteld dat Titania, de grootste maan, mogelijk de interne warmte van radioactief verval heeft vastgehouden die nodig is om een vloeibare oceaan te creëren.
Maar eerder werd gedacht dat de andere 26 manen van Uranus te klein waren om dergelijke warmte op te slaan, vooral omdat de getijdenwrijving die wordt veroorzaakt door de zwaartekracht van Uranus weinig verwarmingseffect heeft.
Voor de nieuwe studie bouwden onderzoekers nieuwe modellen met behulp van Voyager en gegevens van telescopen op de grond, gekoppeld aan inzichten van NASA’s Galileo-, Cassini-, Dawn- en New Horizons-missies, die mariene werelden ontdekten.
Het team gebruikte deze modellering om te schatten hoe poreus de oppervlakken van de manen van Uranus zijn en ontdekte dat ze waarschijnlijk voldoende geïsoleerd zijn om de interne warmte vast te houden die nodig is om een oceaan te huisvesten.
Bovendien vonden ze een potentiële warmtebron in de rotsachtige mantels van de manen, die hete vloeistof zou afgeven en een oceaan zou helpen een warme omgeving te behouden.
Van alle manen hebben Titania en Oberon de meeste kans om leven te herbergen, aldus de experts.
De oceanen van de grotere manen lijken ook rijk te zijn aan chloriden, zouten en ammoniak, waardoor ze niet zouden bevriezen.
Er zijn ook aanwijzingen dat de manen nog steeds geologisch actief zijn. Telescopen laten zien dat ten minste één van de manen, Ariel, materiaal heeft dat relatief recent op het oppervlak is gestroomd, misschien van ijzige vulkanen.
Aangenomen wordt dat planetaire manen de beste kans zijn om leven in het zonnestelsel te vinden. De European Space Agency (ESA) heeft onlangs zijn Juice-missie gelanceerd om de manen van Jupiter te bestuderen in de hoop biosignaturen te detecteren, zoals methaan, die erop kunnen duiden dat er leven onder het ijzige oppervlak gedijt.
Op aarde zijn extremofiele levensvormen gevonden in de buurt van ondergrondse vulkanen en diepzeeopeningen, wat de hoop wekt dat leven zelfs in de ogenschijnlijk onherbergzame uithoeken van het zonnestelsel kan overleven.
Het nieuwe onderzoek is gepubliceerd in het Journal Of Geophysical Research.