Benieuwd wat er dit weekend te zien is? Het motto van de week is “kleinschalig” als het gaat om zowel het budget als het thema van de films die te streamen zijn.
Aan de budgetkant zijn er twee verschillende kleine drama’s, de eerste is de rustige maar hilarische Confess, Fletch – een heropleving van een Chevy Chase-serie met Jon Hamm in de hoofdrol en over een lastige onderzoeksverslaggever.
De streaming is NU uitgebracht op Sky Cinema en kan de tweede prelude zijn op wat een nogal saaie theatrale release is geweest met distributeurs die het op onverklaarbare wijze uithangen om te drogen.
Lees verder: Alles nieuw in mei op Prime Video
Tegelijkertijd zet de zorgvuldig samengestelde dienst op MUBI het Steven Soderbergh-seizoen voort met de thriller Unsane, de eerste in een reeks van Soderbergh’s nieuwste genre-oefeningen die op een iPhone zijn opgenomen.
Eindelijk is er Ant-Man and the Wasp: Quantumania – een kleine film alleen in de zin dat in deze film de personages zo klein worden dat ze een andere dimensie binnengaan.
Houd er rekening mee dat voor het bekijken mogelijk een abonnement vereist is.
Bekentenis, Fletch (2022) | NU met een Sky Cinema lidmaatschap
Greg Mottola’s film Confess, Fletch, die vorig jaar stilletjes in de Britse bioscopen werd gegooid en vervolgens onterecht werd begraven, had niet veel kans om zijn publiek te vinden. Hopelijk kun je ze nu in streaming vinden.
Lees verder: Alles nieuw op NU in mei
Jon Hamm is een voortzetting van de Chevy Chase-serie met in de hoofdrol Fletch uit Days Past. Hij speelt de rol van de smerige onderzoeksjournalist en speelt een man die altijd denkt dat hij de slimste persoon in de kamer is en maar ongeveer de helft van de tijd gelijk heeft. Hamm is vooral bekend om zijn carrière-opbouwende rol als Don Draper in Mad Men, maar zijn latere rollen als bizarre gitaren hebben hem goed gescheiden van die rol, en Fletch’s gemakkelijke charme voelt als een voortzetting van die boog (de film bevat ook een schattige, controversiële reünie met voormalig “Mad Men” co-ster John Slattery).
Bekijk de trailer van Confess, Fletch
In deze nieuwe film wordt Fletch beschuldigd van een moord en neemt hij (misschien dwaas) het heft in eigen handen om zijn naam te zuiveren, terwijl hij ondertussen de politieagenten ontwijkt die hem volgen totdat ze hem tegenhouden (een hoogtepunt van de lichaamskomedie van de films). Ayden Mayeri als de lankmoedige Griz, die tijdens een surveillance een hele milkshake over zichzelf morst.
De film kronkelt, soms te veel, maar de losse vertelling geeft Jon Hamm gewoon de ruimte om nog meer charme toe te voegen en de slimme komedie van de film mee te nemen. Het is gewoon een gekoelde, goede tijd, en eerlijk gezegd zou het theatrale landschap meer kunnen gebruiken zoals Fletch: leuk, slim, ongecompliceerd, weinig op het spel.
Ook nieuw bij NU: Dead Shot (2023), mevrouw Harris gaat naar Parijs (2022)
Onzinnig (2018) | MUBI
Nadat Steven Soderbergh met pensioen ging en vervolgens stopte met zijn Ocean’s 7/11 heist-film Logan Lucky, bleef hij experimenteren met het maken van digitale films. Hij vervolgde die film met Unsane, een claustrofobische thriller die elke kamer ongelooflijk beklemmend doet aanvoelen, wat gedeeltelijk te wijten kan zijn aan het feit dat Soderbergh de hele film op een (gemodificeerde) iPhone 7 Plus heeft opgenomen.
Het extra navigatievermogen van de camera lijkt volledig te worden benut, Unsane’s overvloed aan groothoekopnamen die de indruk wekken dat alles naar binnen wordt samengedrukt, transformeren Soderbergh’s filmmaken van een speelse gimmick in iets echt expressiefs voor het filmen tegen het misbruik van Amerika’s gebroken gezondheidszorgsysteem .
Lees verder: Alles nieuw bij Paramount+ in mei
Om het reductief te zeggen, Soderbergh filtert Gaslight door die lens, terwijl Sawyer (Claire Foy) kort nadat hij van huis is verhuisd onvrijwillig wordt opgenomen in een psychiatrische inrichting om aan een stalker te ontsnappen. Ze wordt misleid om een formulier te ondertekenen dat haar in de faciliteit houdt, die haar maar al te graag daar houdt voor winst op de ziektekostenverzekering.
Bekijk een trailer van Unsane
Soderberghs thrillers zijn altijd scherp geweest, maar zijn nieuwste werk – met name zijn trio van iPhone-films Unsane, High Flying Bird en Kimi – is een behendige mix van genre-sensatie en diepgaand onderzoek naar het misbruik en de nadelen van Amerikaanse misdaadinstellingen en hoe je ermee weg kunt komen.
Unsane gebruikt dit met een duizelingwekkend, ziekelijk effect – hoewel de productiewaarden misschien even wennen zijn, is het een meeslepend experiment.
Ook op MUBI: Jeanne d’Arc (2016), Een persoonlijke reis door Amerikaanse films met Martin Scorsese (1995)
Ant-Man en de Wasp: Quantumania (2023) | Disney+
Van alle steeds meer opgeblazen MCU-functies leek de Ant-Man-serie de meest rechttoe rechtaan: een charmante ex-gevangene, gespeeld door Paul Rudd, hanteert krachten die hem heel klein of heel groot kunnen maken. Hoewel misschien wel het langstlopende project van de studio van Edgar Wright overging, vond het een bekwame rentmeester in Peyton Reed (wiens Rock Hudson/Doris Day rom-com pastiche Down With Love, 20 dit jaar, een persoonlijke favoriet is).
Het vervolg, Ant-Man and the Wasp, was een traktatie met een vergelijkbare lage inzet, gebaseerd op Reeds goed gedocumenteerde enthousiasme voor de Fantastic Four. Het is het tegenovergestelde daarvan, snel de goede dingen achterlaten (gastoptredens van I Think You Should Leave, Paul Rudd is een idioot) en doorgaan naar de minder interessante dingen (multiversums, Macguffins, overpeinzingen over de verovering van het universum om te redden het of zoiets).
Lees verder: Ant-Man and The Wasp: Quantumania: de beste paaseieren en MCU-cameo’s
“Franchise-moeheid” of “superheldenmoeheid” zijn termen die de afgelopen jaren veel zijn opgekomen, maar Quantumania is hier misschien wel het duidelijkste voorbeeld van, een uitdrukking van hoe Marvel Studios het Marvel Comics-model perfect heeft gerepliceerd – maar niet hun esthetiek diversiteit of taal of andere unieke artistieke eigenaardigheden. Nee, in plaats daarvan krijgen we het bedrijfsmodel: de stripboek-evenementmachine die nu naar het grote scherm wordt gebracht, met alle constante glitches en aanmoediging om andere uitgaven te kopen, maar zonder annotaties van de redacteur.
Bekijk een trailer van Ant-Man and the Wasp: Quantumania
Het helpt ook niet dat er hier ook weinig visuele creativiteit te zien is: er was in ieder geval een fractie daarvan in de eerdere films en het gebruik van macrofotografie voor de krimpsequenties. Verbazingwekkend genoeg heeft Quantumania voor een film over personages wiens krachten zijn gebaseerd op krimpen, geen gevoel voor schaal, mist elk frame om de grootte aan te geven en wordt elke VFX-achtergrond langzaam eindeloos – het komt op het punt waarop personages je moeten vertellen dat ze enorm. (Misschien had het gebruik van tokusatsu- of kaiju-filmminiaturen en modelsets hier een verbetering kunnen zijn – gek misschien, maar in ieder geval tastbaar en duidelijk). Dit probleem strekt zich uit tot de rest van de veronderstelde “manie” van de film: het voelt niet echt surrealistisch of raar aan, maar benadrukt constant dat het zo is.
Lees verder: Ant-Man and The Wasp: Quantumania: Post-Credit Scenes uitgelegd
Tegen de tijd dat de film werd uitgebracht, voelde Jonathan Majors zich al niet op zijn plaats als de gemene Kang the Conqueror, de toneelacteur van zijn personage zenuwslopend met Ant-Man’s oneerbiedige toon en stotterende, icky Rick en Morty-achtige komedie die scenarioschrijver Jeff Loveness introduceerde met zijn nieuwe film.
Als schermaanwezigheid valt Majors nu ook om andere redenen op. Op dit punt wierpen de vermeende misbruiken door majors een bittere en onontkoombare noot op de film die zijn kijk op Kang schaamteloos positioneerde als een onderdeel van de franchise voor de komende jaren.
Ook nieuw bij Disney+: Witte mannen kunnen niet springen (2023)