Voordat ze haar Chelsea-team het balkon opleidde om voor het derde achtereenvolgende jaar de FA Cup in de wacht te slepen, wendde Emma Hayes zich tot Erin Cuthbert met een duizelingwekkende, brede grijns. “Ik zal hier nooit genoeg van krijgen,” zei Hayes.
Hayes heeft nu vijf FA Cups gewonnen met Chelsea, naast vijf Women’s Super League-titels en twee League Cups.
Ze zijn nog steeds op zoek naar de dubbel over twee weken om de prestaties van vorig seizoen te herhalen. Maar Hayes houdt vol dat Chelsea’s overwinningsgevoel niet veroudert, of nog niet is.
“Ik bedoel, hand op hart, ik zou erom kunnen huilen”, voegde ze eraan toe.
Sportdynastieën zijn tegenwoordig zeldzaam. Clubs blijven zelden lang genoeg trouw aan managers om er een op te richten en slechts weinigen hebben het uithoudingsvermogen of de knowhow om toch een blijvende erfenis te creëren. Maar wat Hayes heeft opgebouwd bij Chelsea voelt als een dynastie.
Op de vraag of ze dacht dat haar prestaties bij Chelsea zo’n beschrijving waren, lachte Hayes nerveus. “Terwijl ik alleen thuis zit en nadenk over het werk dat we doen, weet ik dat ik mijn leven ervoor heb gegeven”, zei ze.
“Mijn kleine jongen wil waarschijnlijk wat meer van mij zien. Ik weet alleen dat ik het team en de club hoe dan ook alles heb gegeven wat ik kon om ons tegemoet te komen.” [this] Plaats. Ik ben nog steeds die verdomde jongen in Camden die een geweldige tijd heeft gehad.”
Dit is haar elfde seizoen als coach en vóór Hayes had het team nog nooit iets gewonnen. Sophie Ingle, die gisteren als invaller inviel, is de enige overlevende van Hayes’ eerste selectie.
De rest heeft ze de afgelopen jaren zorgvuldig samengesteld, waarbij ze wereldrecords ondertekende met Sam Kerr en Pernille Harder en generatietalenten Guro Riding, Fran Kirby en nu Lauren James hielp ontwikkelen.
Het enige waar Hayes nog naar verlangt, is de Champions League. Chelsea faalde twee jaar geleden jammerlijk in de finale en werd vorige maand in de halve finale verslagen door Barcelona.
De zoektocht naar een Europese titel is zeker wat haar tegenwoordig het meest drijft en of ze die nu wint met Chelsea of niet, dat zal op een dag afnemen. Maar voorlopig vormt de verhoogde opwinding van de binnenlandse concurrentie een nieuwe uitdaging om hen volledig in hun Chelsea-project te laten investeren.
Haar levensverwachting is zo hoog dat ze meer dan twee keer zo lang bij Chelsea heeft gespeeld als het hervormde damesteam van Manchester United en tijdens haar ambtstermijn is het vrouwenvoetbal exponentieel gegroeid.
Dat zie je terug in het recordpubliek, maar ook in de competitie op het veld en aan tafel. Chelsea staat een punt achter United in de WSL met nog een wedstrijd te gaan en het winnen van de lange wedstrijd is nu moeilijker dan ooit met vier clubs die strijden om Europese plaatsen zo laat in het seizoen.
Het Chelsea-team van Hayes boekte hier geen mooie overwinning, wat dit jaar in feite zelden het geval was, aangezien enkele van hun meest creatieve spelers, Harder en Kirby, door ernstige blessures werden geteisterd. Gisteren was het zelfs de eerste keer dat Kerr en Harder dit jaar het veld deelden voor Chelsea en hun magische connectie met het winnende doelpunt was niet iets waar hun manager constant op kon rekenen. Als je naar de resultaten kijkt, deed het er niet veel toe.
“We hebben een goede winnaarsmentaliteit in de groep”, zei Harder over de kracht van de ploeg. “We hebben veel leiders. En iedereen is een topspeler – iedereen – dus pushen we elkaar op training.”
Naar alle waarschijnlijkheid zullen Harder en aanvoerder Magdalena Eriksson deze zomer vertrekken, maar Hayes’ langetermijnvisie voor Chelsea betekent dat ze nooit streeft naar een one-size-fits-all-pakket, maar in plaats daarvan voortdurend haar selectie aanpast. Spelersbeheer is de sleutel tot hun strategie en de kwaliteit van de spelers die beschikbaar zijn om hun startende XI veel beter te maken dan die van hun rivalen.
Ze heeft zoveel vertrouwen in haar team dat ze onthulde dat ze tijdens de rust advies had ingewonnen van Maren Mjelde en dat het dankzij de inspanningen van de verdediger was dat ze het momentum veranderde.
“Ik denk dat ons team in een overgangsfase zit. We hadden zes verschillende spelers in de basisopstelling tot aan de finale van vorig jaar”, zei Hayes over vorig seizoen.
“Dat is het teken van echte vooruitgang. Mijn grote ding is hoe we in de overgangsperiode nog kunnen winnen. Ik wil niet de coach zijn waar dat het geval is.” [she dropped her hand dramatically] gebeurt. Winnen en weten dat we in deze fase zitten, is verreweg mijn meest memorabele FA Cup-finale.”