Rond de 70e minuut, net nadat Toni Kroos Luka Modric van het veld had gevolgd, begon de avond wat strakker te worden en kreeg deze halve finale van de Champions League volledige duidelijkheid. Manchester City zou winnen en Real Madrid zou verliezen en daar zou geen verandering of tactiek, geen beweging of wissel iets aan veranderen.
Real leek het ook te herkennen. Misschien stonden ze maar met 2-0 achter, maar ze waren ook gekwetst en gebroken, getekend en bang omdat ze het beu waren om vol met blauwhemden door doodlopende straten te rennen. Vinícius Junior probeert Kyle Walker al lang niet meer te raken, maar dribbelt langs zoveel mogelijk spelers zoals kinderen dat doen op de speelplaats. De overtredingen werden opzettelijker en wanhopiger. Zelfs de Spaanse radiocommentatoren achter in de persbox hadden het schreeuwen en vermanen opgegeven ten gunste van lage, sombere stemmen en af en toe een onleesbaar handgebaar.
Verwant: Manchester City is door naar de finale van de Champions League nadat Silva Real Madrid heeft verslagen
Op het grootste podium, in hun favoriete competitie, was de meest dominante club in de geschiedenis van de Champions League blootgesteld aan ondraaglijke stress en explodeerde gewoon.
Het eindigde op 4-0 en misschien vleide dat Madrid een beetje. Uiteindelijk zorgde alleen de roeiende vingertop van Thibaut Courtois ervoor dat dit geen totale vernedering werd, het soort resultaat dat een game uiteindelijk een eigen Wikipedia-pagina oplevert. Het was waarschijnlijk de grootste prestatie van City onder Pep Guardiola, een soort voetbalperfectie, een museumstuk, niet alleen een les maar een uitbrander, sport als strategie van de verschroeide aarde. Kijk naar mijn werken, machtige en wanhopige! Er blijft niets anders over.
Wat overblijft? Zeker heel weinig van dit geweldige Madrid-team. Iedereen wist dat dit een team was dat een overgangsperiode nodig had, een overgang van het oude naar het nieuwe. Niemand had verwacht dat het in één nacht zou gebeuren. Modric – verschrikkelijke prestatie – ging in de 63e minuut af. Kroos – niet veel beter – ging even later met pensioen. Karim Benzema zag er oud uit. Zal een van hen ooit nog een game van deze omvang spelen? Misschien, maar niet samen. Toen Madrid het meest behoefte had aan behendigheid en energie, moesten ze alleen mythe en aura gebruiken om druk uit te oefenen en het best passerende team ter wereld te verstoren.
Voor een keer vertelden de cijfers veel van het verhaal. Tegen de tijd dat City hun eerste doelpunt scoorde, hadden ze 196 passes gegeven naar Madrid’s 30. Het duurde 14 minuten voordat Rodrygo zijn eerste balaanraking maakte. In de eerste helft had City 196 balcontacten in het laatste derde deel; Madrid had er 10. Het was niet alleen dominantie. Er was ook een sadistische minachting voor de manier waarop City hun spelhervattingen zo snel mogelijk kapitaliseerde, de manier waarop Pep Guardiola een strop gooide bij elke terugspeelbal. City versloeg niet alleen Madrid, ze waardeerden het nauwelijks.
Met alle respect voor Matteo Darmian en Edin Dzeko, het is veilig om aan te nemen dat City volgende maand eindelijk hun Champions League-dorst zal lessen in Istanbul tegen Internazionale. Ze zijn op dit moment zo duidelijk het beste team ter wereld dat het een beetje passé en een beetje vanzelfsprekend aanvoelt om dat te zeggen. We moeten ons ook niet voorstellen dat City nog maar net op dit niveau is gaan spelen. Het laatste team dat haar meer dan 180 minuten versloeg in deze competitie was Tottenham. Op een X-as die lang genoeg is, zou City uiteindelijk altijd de overwinningspaal passeren.
Verwant: Manchester City 4-0 Real Madrid (agg: 5-1): Spelersbeoordelingen halve finale Champions League
En dus besteedt een van de rijkste naties ter wereld jarenlang aan het inhuren van de beste coach ter wereld, slaagt erin en geeft hem vervolgens letterlijk alles wat hij nodig heeft. Elke andere club ter wereld, met uitzondering van Paris Saint-Germain, moet zich houden aan financiële of vermogensbeperkingen. Elke andere club ter wereld heeft tekortkomingen of probleemgebieden die ze op dit moment niet kunnen oplossen, maar hopelijk wel in de toekomst. Guardiola, aan de andere kant, krijgt de staf die hij wil, de spelers die hij wil, wanneer hij ze wil en krijgt hun wisselspelers eerder dan gepland.
Dus je tekent niet alleen Erling Haaland, maar ook Julián Álvarez om hem een break te gunnen. Kalvin Phillips komt binnen voor 45 miljoen pond, speelt niet het hele seizoen en dat is prima. Je besluit – en staat kort stil bij de adembenemende brutaliteit van dit verhaal – dat je een upgrade van Phil Foden nodig hebt, en daar verschijnt Jack Grealish. Als iemand u beschuldigt van het overtreden van de regels, huur dan de beste advocaten ter wereld in om ze te vervolgen. Dit is perfectie, maar niet zozeer de perfectie van grote kunst als wel de perfectie van een fraai uitgevoerde militaire campagne, de perfectie van onbeperkte rijkdom, de perfectie van politieke macht, de perfectie van een zinloze, mijlenhoge kristallen piramide in het midden van de woestijn. Geen academiespelers en geen Mancunians begonnen gisteravond voor City. Is dat belangrijk? Doet er iets toe?
Niemand mag de City-fans op dit moment de schuld geven van hun vreugde. Dit is net zo goed hun reis en succes geweest als die van alle anderen, en met een beetje perspectief zouden ze zelfs kunnen beseffen dat ze niet zo gehaat zijn als ze soms denken. Het overweldigende gevoel voor de neutrale hier is eerder onverschilligheid, een schouderophalen over de onstuitbare onvermijdelijkheid van harde macht. Iedereen in de sport is een beetje besmet en zelfs op dit ongelijke speelveld hebben City-fans hun moment van ultieme triomf verdiend. Om dezelfde reden is niemand anders verplicht dit te voelen.