“Mensen in het zuiden van Engeland weten niets over Barmouth”, zegt Dominic Vacher, die in 2020 vanuit Brighton naar de badplaats in Wales verhuisde voordat hij een galerij opende in High Street met afbeeldingen van deze westelijke rand van Eryri (Snowdonia). . Nationaal Park.
Met zijn uitgestrekte stranden, de monding met een indrukwekkende spoorbrug en de bergen op de achtergrond zijn er tal van fotomomenten.
“Het licht verandert altijd – het is een buitengewoon mooie omgeving”, zegt Dominic enthousiast terwijl hij panorama’s herschikt op de muren van zijn winkel, een van de vele onafhankelijke winkels in de stad. “En er gebeurt momenteel veel, waaronder de opening van nieuwe hotels en restaurants”, voegt hij eraan toe.
Met de komst van de spoorlijn in 1867 schoten de successen van Barmouth als vakantieoord gebaseerd op het bouwen van kleine boten en de haringvisserij omhoog. Menigten kwamen vanuit de Midlands langs een route langs de kust en naderden de stad via de indrukwekkende, grotendeels houten brug van 820 meter (en gek genoeg open voor voetgangers en fietsers tegen een vergoeding van £ 1).
Een andere spoorlijn langs de monding vervoerde ooit ook passagiers uit Chester. (Een deel van de route is nu een aangenaam fiets- en voetpad langs de rivier de Mawddach vanuit Dolgellau.) Vroeg-Victoriaanse bezoekers werden vaak zo luidruchtig dat er een gevangenis moest worden gebouwd om onstuimige dronkaards vast te houden.
Tijdens de feestdagen komen er nog steeds vrolijke mensenmassa’s samen, meestal met de auto, om de enorme parkeerplaats te vullen en het strand te verdringen. Er zijn ezelritten en arcades, evenals verkopers die fish and chips, ijs, suikerspin en donuts aanbieden.
Traditionele kustgerechten zijn al jaren het hoofdbestanddeel van elke bezoeker van Barmouth. De grootste culinaire bekendheid van de stad zijn de ongebruikelijke namen van sommige etablissementen. De Cafe Carousal heeft de C niet vervangen sinds hij eraf viel. Pizzeria Isis liet een paar gekke fundamentalisten hun merk niet ruïneren. Maar plotseling veranderen de dingen. Nieuwe plaatsen bieden alternatieven voor gefrituurde koolhydraten en suiker.
“Mensen komen binnen en bedanken me dat ik hier ben. Ze zijn zo blij om gezond voedsel te vinden”, zegt Ceri Jones, eigenaar van Squeezee, een sapbar die acai-kommen, smoothies en geroosterde zuurdesemsandwiches verkoopt die vorig jaar mei werd geopend.
Een paar maanden eerder openden Antonella Stacchiotti en chef-kok Luke Crittenden hun kleine restaurant, Foxglove, nadat ze waren ontsnapt aan de stress van het leven in Londen en het zuidoosten. Ze serveren vijfgangen proeverijmenu’s met ingrediënten van eigen bodem, zoals dennenappels en mierikswortel. Het eten is hier als een reeks kust- en bosexcursies, gedestilleerd op borden.
“Hier zijn wat ingemaakte dwergpaddestoelen,” zegt Antonella terwijl ze een bord met intrigerende kleuren en vormen voor me neerzet. “Het wordt geleverd met wat rendiermos – dat is gewassen en aan de lucht gebakken – en ingelegde dennenappel, peer en pecannootpuree.”
Hoewel het klinkt als een tongbreker, was het een traktatie voor de smaakpapillen. Ik veegde elk bord af met versgebakken brood. Antonella en Luke organiseren ook verzamellessen en meer esoterische evenementen, zoals geluidsgenezingssessies met behulp van kwartskommen en kristallen.
Verwacht wachtrijen bij de Celtic Cabin, bij het bal, dat vorig jaar een BBC Food & Farming Award won voor zijn Mexicaans geïnspireerde wraps, en bij de nieuwste gastronomische eetgelegenheid van de stad, de Fanny Talbot, voorheen het Lion Hotel.
Vernoemd naar een lokale vrouw die het eerste land schonk aan de National Trust in 1895, maakt de 25-jarige Owen Vaughan, een lokale en halve finalist van Masterchef: The Professionals van vorig jaar, gerechten zoals eendenborst met zwarte knoflookketchup en gepekelde bramen. Owen, die acht mijl landinwaarts is verhuisd van het landhuishotel Penmaenuchaf, schrijft Barmouth’s ontluikende foodie-scene toe aan het werk van een andere local, Fred Brooks, die zijn familie helpt gebouwen te redden van verval. De Tilman (een bar met kamers) was een van de eersten; De nieuwste is de Fanny Talbot, die ook nieuw geopende kamers erboven heeft. “Het is kwaliteitsaccommodatie die goed eten verdient”, zegt Owen, eraan toevoegend: “Barmouth zit zeker in de lift.”
‘Up’ is inderdaad de juiste keuze in Barmouth. Ontsnap aan het strand op een drukke zomerdag en werk wat calorieën af door ‘The Rock’ te beklimmen, zoals de lokale bevolking de oude stad noemt, een grotendeels verkeersvrij doolhof van 18e-eeuwse voetgangerspaden, trappen en huizen van steen en leisteen spectaculair uitzicht.
Blijf lopen en je komt bij het voormalige huis van Fanny Talbot en een bord dat wijst naar ‘de berg’, ‘Dinas Oleu’, het land dat Talbot gaf aan haar vrienden Octavia Hill en Hardwicke Rawnsley, twee van de oprichters van de National Trust.
Ik liep hier op een ochtend en werd al snel omringd door wilde bloemen en af en toe schuwe schapen. Verderop lagen de dakloze ruïnes van een boerderij, helemaal alleen tussen met schapen begraasde graszoden en de kokosgeur van gaspeldoorn. Met zijn fijn bewerkte metselwerk leek de plaats net zo mystiek als een Inca-fort.
Binnen de muren zaten drie mensen te picknicken tegen de achtergrond van de glinsterende zee en het schiereiland Llŷn. Ze waren voor een dag vanuit Birmingham naar Barmouth gekomen. “Het is onze speciale plek”, zei Helen Hughes, die op bezoek was met haar man en dochter. “Als ik het aan vrienden vertel, denken ze dat ik dom ben. Ze denken dat Barmouth helemaal om het strand en ijs draait, maar als ik ze dan foto’s laat zien van dit deel hier en ze zeggen: ‘Waar is dat?’ De meeste mensen verlaten het strand nooit”, zei ze. “Je kunt hier de hele dag door de heuvels dwalen en niemand zien, zelfs niet midden in de zomer.”
Ga voor meer informatie over Barmouth, Eryri (Snowdonia) National Park en Wales naar deze link.