Ik zou de V&A-fotocollecties niet echt een verborgen juweeltje in onze nationale collecties willen noemen, maar ze zijn verrassend weinig bekend bij velen van ons. Een deel van het probleem is het eclecticisme van het museum. Maar het bood ook geen ruimte die vergelijkbaar is met die voor beeldhouwkunst, design, decoratieve kunsten, de Raphael-cartoons en zijn andere toonaangevende collecties. Tot nu.
Het Photography Centre breidt de fotogalerijen van het V&A uit van drie naar zeven kamers en voegt prachtige kamers toe die eindelijk recht doen aan de rijkdom die het in 170 jaar heeft opgebouwd. De noodzaak van de kamers wordt geïllustreerd door het feit dat ze, zelfs in deze uitgebreide tentoonstelling, slechts 600 van de – je moet weten – 800.000 items in de fotocollectie van het museum bevatten.
De titel van de selectie in de eerste twee kamers die we tegenkomen (geopend in de eerste fase van het project in 2018) is “Energy: Sparks from the Collection” – passend dynamisch, maar toch vaag genoeg om de curatoren te verenigen om deel uit te maken van de geschiedenis van de fotografie. Enkele van de grote hitters zijn hier, van Henry Fox Talbot en Roger Fenton tot Julia Margaret Cameron en Eugéne Atget tot Bernd en Hilla Becher.
Er zijn enkele geweldige foto’s aller tijden, zoals Camerons portret van wetenschapper John Herschel, misschien wel het beste voorbeeld van haar doel om ‘de grootsheid van de innerlijke mens en de kenmerken van de uiterlijke mens’ vast te leggen, waarvan ze zei: ‘ bijna belichaming.” van een gebed”. Ik heb dit beeld waarschijnlijk honderden keren gezien, maar het is altijd ongelooflijk ontroerend dankzij de intensiteit en kwetsbaarheid van Hershels blik.
Dan is er Palermo, Sicilië (1972) van Henri Cartier-Bresson, waarin twee kinderen duizelig een fiets over het trottoir duwen terwijl achter hen een lijkwagen op de loer ligt. Dit is ook adembenemend. Sunil Janah, de grote documentairemaker van de Indiase onafhankelijkheid, wordt geportretteerd door de buitengewone samensmelting van twee negatieven die de losbandige demonstraties in Calcutta in 1942 weerspiegelen.
Maar het meest opvallende aan Energy zijn misschien niet de grootste hits, maar de verrassingen. Aangezien Tate (te laat) zijn eigen indrukwekkende fotocollectie heeft opgebouwd, is men geneigd te veronderstellen dat we daar heen gaan om ‘fine art photography’ in onze nationale collecties te vinden. Maar de V&A weerlegt hier die mening. Ik was verheugd om Jo Spence, Rose Finn-Kelcey, Gabriel Orozco en Lorna Simpson te zien – kunstenaars onder de fotoschrijvers en fotojournalisten.
En deze nadruk op het gedurfde en creatieve, inderdaad de explosie van de werkelijke betekenis van fotografie, wordt ook overgedragen naar de nieuwe ruimtes. Het eerste wat ons opvalt is het videowerk van Jake Elwes, die gebruik maakt van deepfake en kunstmatige intelligentie om drag-performances te creëren op deuntjes van Beyoncé en Bowie. Elwest zinspeelt op de sociale en politieke vooroordelen die inherent zijn aan AI-technologie met betrekking tot niet-normatieve identiteiten. AI en fotografie zijn een hot topic; Ik vermoed dat het project van Elwes niet het laatste werk zal zijn om hier te overwegen.
Daarachter is een ruimte gewijd aan fotografie en boeken – nog niet af toen ik hem zag, maar potentieel een belangrijk brandpunt van dit cruciale aspect van fotografische kunst. Dan een werkelijk wereldwijde selectie van nieuwe V&A-aanwinsten van hedendaagse kunstenaars die de grenzen van de fotografie verleggen en daarbij vaak de geschiedenis ervan onthullen.
Paul Mpagi Sepuya combineert fotografie en performance, terwijl Noemie Goudal zijn aanwezigheid buiten de muur uitbreidt naar de sculpturale ruimte. Sammy Baloji onderzoekt de koloniale en extractieve praktijken die inherent zijn aan de historische antropologische foto’s van Hans Himmelheber. En Gauri Gills opmerkelijke beeldreeks van boerenwoningen in Delhi die protesteren tegen wetten die hun levensonderhoud bedreigen, en Vasantha Yogananthans eigentijdse herinterpretatie van de epische Sanskriettekst RÄ mÄ yaṇa weerspiegelen het poëtische potentieel van hun medium, zij het met totaal verschillende strategieën.
Het argument is duidelijk: fotografie heeft een enorme esthetische en maatschappelijke betekenis. Het is nog nooit zo universeel en divers geweest. En er zijn deze prachtige nieuwe galerijen voor nodig om dat te weerspiegelen.
V&A, vanaf 25 mei; vam.ac.uk