De Verenigde Staten is een van de snelst groeiende voetballanden ter wereld. De afgelopen 30 jaar hebben we gehoopt, misschien zelfs gebeden, op een Redder. Elk groot voetballand heeft een Ronaldo, een Neymar, een Messi. De VS zullen dat nooit hebben. We dachten tenminste dat we dat niet zouden doen. We hebben altijd moeten slagen als een team en niet op de schouders van een superster.
Maar het lijkt erop dat onze gebeden zijn verhoord. Hoewel de VS altijd de positie van de keeper lijken te bepalen en soms moeite hebben om een linksback te vinden, is deze generatie misschien wel het beste collectief dat we hebben om het WK te winnen. En ik denk dat Folarin Balogun dat heeft bedacht. Als gevolg hiervan is hij onlangs van nationaliteit veranderd en zal hij de Verenigde Staten, zijn geboorteland, vertegenwoordigen, hoewel hij opgroeide in Engeland en het land vertegenwoordigde toen hij jong was.
Voor degenen onder jullie die niet weten wie Balogun is, wil ik jullie voorstellen aan een van de grootste rijzende sterren in het wereldvoetbal. De 21-jarige uit Arsenal’s jeugdopleiding Hale End (samen met spelers als Bukayo Saka) beschouwt Thierry Henry als zijn mentor en beleefde een fantastisch seizoen in de Franse Ligue 1, waar hij 20 competitiedoelpunten scoorde op huurbasis bij Reims. Hij werd ook een dag voor 4 juli geboren. Veel Amerikaanser kun je niet zijn.
Verwant: Engeland redt zich in postkoloniale wrokstrijd door Amerikaanse onzichtbare spits
Maar Balogun stond voor een grote beslissing. Engeland benadert elke wedstrijd een beetje anders dan de VS. Hun verwachting is altijd om alles te winnen – wat hen sinds 1966 op vrijwel elk WK tot teleurstellingen heeft geleid. De Engelsen geloven nog steeds dat het WK ‘thuiskomen’ is alsof het daar thuishoort.
Maar als Engeland faalt, herinneren idiote delen van hun schare fans de wereld eraan dat ze een gemene groep kunnen zijn. Je hoeft alleen maar terug te kijken naar de Euro 2020-finale en de behandeling die de Engelse Marcus Rashford, Jadon Sancho en Saka kregen na het missen van hun strafschoppen. De racistische beledigingen die deze drie atleten ondergingen, waren ronduit weerzinwekkend en een reeks Engelse ‘fans’ werd het lelijkste ondersteuningssysteem ooit.
Je moet je dus afvragen of dat een rol heeft gespeeld bij de beslissing van Balogun. Misschien vroeg hij zich af wat het betere verhaal is: deel uitmaken van een team dat verwacht wordt te winnen, of deel uitmaken van een droom. Terwijl de Verenigde Staten over de American Dream gaan of zouden moeten gaan, belichaamt Balogun deze nu ongetwijfeld.
Dat bewees hij enkele maanden geleden toen hij de Verenigde Staten bezocht. Hij sloeg een uitnodiging van het Engelse U-21 nationale team af. Hij was op bezoek in Orlando, waar de VS zich opmaakten voor hun volgende wedstrijd. Terwijl hij in Florida was, woonde hij ook een voorjaarstrainingswedstrijd van de New York Yankees bij en werd de hele tijd gevolgd door Amerikaanse fans. Hij zei later dat hij overweldigd was door de “liefde” die hij voelde van Amerikaanse supporters. Het moet geweldig hebben gevoeld om zo begeerd te worden. Tegelijkertijd zei de Engelse manager Gareth Southgate tegen de media: “We kunnen niet iemand oproepen voor het eerste elftal alleen maar omdat we niet willen dat ze ergens anders heen gaan.” Als Southgate iets terug wil nemen, neem ik aan het is die verklaring.
We hebben eerder gezien dat mensen met een dubbele nationaliteit ervoor kozen om voor de VS te spelen, waaronder Timmy Tillman deze week. Maar hier is het anders: dit is de eerste keer dat de speler in kwestie geen tiener meer is, de dubbele nationaliteit heeft van een voetballand dat beter is dan de VS en dat land wil hem nog steeds. (Dat was niet het geval met voormalige spelers uit Duitsland, Nederland of elders, waaronder sommigen die ervoor kozen om voor Mexico te spelen.) Christian Pulisic nam de beslissing om de VS te vertegenwoordigen tegen Kroatië op 17-jarige leeftijd met veel steun van zijn vader . Balogun daarentegen is volwassen. Ironisch genoeg, omstandigheid of toeval, in dezelfde WK-cyclus waarin Pulisic de VS verkoos boven Kroatië, slaagde de VS er niet in zich te kwalificeren voor het toernooi en bereikte Kroatië de finale (een team dat drie keer in verlenging ging). op een rij had zeker een energieke tiener-supersub kunnen gebruiken). We hopen het verhaal in de Balogun-zaak om te draaien.
Ik hou echt van dit USMNT-team. Ze hebben wapens waarmee ze iedereen kunnen verslaan – en een productieve spits is het ontbrekende stuk dat de hele machine op gang zal brengen. Ik aarzel om zoveel druk uit te oefenen op een 21-jarige, maar de ondertekening van Balogun zou een enorm keerpunt kunnen zijn voor de Verenigde Staten.
Ik zou graag denken dat Balogun meer weet dan ik op dit moment – dat hij weet wie de volgende Amerikaanse coach is en dat hij dit gesprek had. Hopelijk zei hij iets in de trant van: “Ik ben hier om doelpunten te maken, niet om te verdedigen.”
Balogun speelt deze zomer niet alleen voor USA maar ook op het WK 2026. Wij Amerikanen hebben altijd hoop gehad, maar dit is misschien de eerste keer dat we ooit onze verwachtingen hebben willen verhogen. Als iemand die heeft deelgenomen aan een WK in je eigen land, begrijp ik hoe die emoties voelen en de trots die je voelt als je het veld betreedt als vertegenwoordiger van je land. Persoonlijk kan ik niet wachten om te zien waartoe deze groep onder de gegeven omstandigheden in staat is.
Amerikaanse fans: bedankt dat je de belichaming van steun bent. Misschien heeft het ons de speler opgeleverd die we altijd nodig hadden om naar het beloofde land te gaan. Als je je verwachtingen laag wilt houden en die zeer Amerikaanse fanbenadering wilt volgen: “We’re just happy to be in it”, dan is dat prima. Het zal je misschien verbazen als we echt een kans hebben om het hele verdomde toernooi in 2026 te winnen.
Ik zal niet zijn.