Wanneer heb je voor het laatst een slaapkamer gedeeld met een vreemde terwijl je op vakantie was? Ik wed dat het een tijdje geleden is. Maar als je, zoals ik, een fervent solo-reiziger bent en moe bent van het omgaan met enkele supplementen, moet je er rekening mee houden. Afgelopen juli nam ik een berekend risico en boekte een kamer in de kamer omdat ik dolgraag weg wilde zonder een tijdje een premie te betalen.
Hoewel er weinig over wordt gesproken, zijn ze relatief gemakkelijk te verkrijgen en zijn er maar weinig soorten excursies die verboden zijn. Op zoek naar opties zoals stedentrips, safari’s en zelfs een Everest-trektocht, vestigde ik me op een gerestaureerde schoener onderweg voor een zesdaagse zeiltocht rond de Binnen-Hebriden, inclusief Skye en de eilandjes (Canna, Eigg, Rum en Muck).
Hoewel ik bang was om een kleine ruimte met een vreemde te delen, hielp de besparing van bijna 50 procent mijn angst te verminderen, en met de reisroute gevuld met veel wandelingen, zwemmen in het meer en het spotten van dieren in het wild, dacht ik dat mijn kamergenoot en ik dat zouden doen minste dezelfde interesses hebben.
Ik begaf me naar Glasgow en nam toen de West Highland Line die langs de lochs loopt naar de westkusthaven van Mallaig. Ik kwam aan terwijl het gouden zonlicht de haven verlichtte, dus ik liet mijn tas achter in het Marine Hotel en at een fish and chips-diner op een bankje aan zee.
De volgende ochtend wandelde ik naar de met boten gevulde baai, waar het niet moeilijk was om de sierlijke boeg en houten masten te vinden van de Blue Clipper – eigendom van schipper Steve Swallow, wiens bedrijf Maybe Sailing pools alle winst haalt uit zijn jeugdige cruise-initiatief , die kansarme jongvolwassenen de mogelijkheid biedt om deel te nemen aan zeiltrainingen.
Ik bereikte de lange arm van de steiger, waar ik werd begroet door eerste stuurman, Jack, en toen – toen ik aan dek ging – door hospita Kat, die me naar een tweepersoonshut met houten panelen en een kleine patrijspoort wees. Er was een klein bureau, een eenvoudige toiletruimte (douche en toilet) en een smalle kleerkast en kast. Ik duwde mijn tas in een hoek en besloot de handbediende toiletpomp te oefenen.
“Hallo, ik sta op het punt het toilet leeg te pompen,” zei ik tegen Kat, die een paar minuten later arriveerde met mijn kamergenote – de stille, vriendelijke, zelfbewuste Jess, die het bovenste bed koos. We vonden een plek om onze spullen neer te zetten voordat we naar de kombuis gingen voor een kopje thee, waar het gesprek ging over gedeelde interesses – waaronder duiken – en ik was heel blij toen ik hoorde dat mijn half-Balinese hutbediende zelfs een soort kraakpand was. kreeft was naar haar vernoemd.
Op volle capaciteit vervoert de Blue Clipper tot 16 passagiers in zes hutten met twee stapelbedden en nog eens vier in een familiecabine. Door een paar last-minute afzeggingen waren we met zeven personen: Monika en Bert uit Zwitserland; pasgetrouwden David en Wendy, die via St. Lucia de Hebriden hadden uitgekozen; Individuele reiziger Dave, Jess en ik. We vonden al snel een goede relatie die zich uitstrekte tot zowel de kapitein als de bemanning.
‘Dat is de laatste keer dat ik het woord kapitein wil horen,’ zei Steve bij de thee en cake in de salon.
Onze eerste stop was de pub – de Old Forge op het schiereiland Knoydart. Slechts enkele minuten nadat we het anker hadden gelicht bij Mallaig hadden we onze eerste bruinvis, grijze zeehond en kwallensoep gezien en tegen de tijd dat we aanmeerden bij de pier in Knoydart anderhalf uur later hadden we een dwergvinvis gezien en ook een paar witstaartvissen. adelaars.
We bestelden pinten Old Forge Revival en raakten al snel in gesprek met de lokale bevolking. Kenny, die naar de steiger was gekomen om te helpen het schip aan te meren, vertelde me dat de kapitein hem een pint schuldig was, toen kwam een van de stagiaires van de klipper met een gitaar en begon een gezang.
Een lichte wind de volgende dag betekende een langzame voortgang, maar toen het schip na de lunch het schiereiland Sleat rondde, kwamen de zaagtandruggen en fluweelzachte flanken van de Cuillins in zicht. We gingen voor anker in Cuillin Sound en gingen met een bijboot naar een verborgen opaal zeegat waar steile trappen naar een voorgebergte van gloeiend gras leidden. In de verte lagen Eigg en Rum terwijl de greens zich ontvouwden als een Pantone-staal.
Bert, Monica, Dave en ik keerden landinwaarts en staken op stapstenen een kabbelende rivier over die van het loch naar de zee liep en de oever van Loch Coruisk volgde naar de heuvels die het landschap domineren. We klommen over rotsblokken en schreden bosje na bosje over een veenmoeras met de weerstand van Tiramisu, we bereikten een uitkijkpunt waar het meer smaller werd en naar Black Cuillin kroop. Het was inderdaad een groot drama.
Inmiddels hadden Jess en ik een losse routine van samen delen ontwikkeld. Ik was ruim voordat Jess verhuisde gedoucht en de meeste kastdeuren stonden overdag open voor ventilatie. We waren allebei netjes en Jess’ keuze voor een bovenbed paste bij onze slaapgewoonten. Als de deur gesloten was, was een hoffelijke klop de code voor “Ik kom binnen.” We konden het goed met elkaar vinden en ons deelsysteem voelde nooit claustrofobisch.
Passagiers werden aangemoedigd zoveel mogelijk betrokken te raken bij de technische details van het zeilen, dus hielpen we – onder leiding van Jack – de zeilen te hijsen en te strijken, touwen vast te binden en namen we samen met tweede stuurman George het roer over in de stuurhut. Ik vond het niet erg om in de touwen te springen, maar mijn nautische knopen lieten nog ruimte voor verbetering.
Soms gleden we in een harnas langs de boom om dicht bij het water te zitten. Tegen het einde van de cruise waren we allemaal op het want geklommen en hadden we een adembenemend uitzicht op de eilanden, de tien zeilen en het miniatuurdek aan onze voeten.
We brachten de laatste ochtend door op Canna Island, waar de gemeenschapswinkel van de haven basisbenodigdheden, lokale kunst en ansichtkaarten verkocht, terwijl een ‘museum’ met één kamer de geschiedenis van het eiland vertelde en goed gevuld was met kaarten en voorgestelde wandelingen. De enige bemande winkel leek het mooie Cafe Canna te zijn, dat uitkeek over de pittoreske haven en een speciale aanbieding had van een pint langoustine en hun eigen pils van de tap.
Die avond gingen we voor anker bij Mallaig, omringd door heuvels, en proostten we op onze week op de afgelegen en prachtige Schotse eilanden met Talisker-whisky. Ik heb over zeewierbossen gezwommen en in enkele van de helderste zeeën en lochs die ik ooit in het VK heb gezien en we hebben 20 dwergvinvissen, vier papegaaiduikers, verschillende bruinvissen, een otter, zeekoeten, zeearenden, scholeksters, kraaien en te veel zeehonden en dolfijnen om ze te tellen.
Maar meer dan dat, dacht ik toen ik de volgende dag afscheid nam van Jess in Glasgow Central en beloofde haar de volgende keer dat ik in Cornwall was te sms’en, dat ik ook een vriend had gemaakt.
reisbenodigdheden
Teresa Machan was te gast bij Venture Sail Holidays (01872 487288; Venturesailholidays.com) die de 6-daagse tallship-cruise Skye & the Small Isles op de Blue Clipper aanbieden vanaf £ 1.760 per persoon (in een dubbele cabine) of £ 2.640 per persoon (tweepersoonshut voor eenpersoonsgebruik). ), inclusief alle maaltijden, frisdrank, een glas wijn bij het diner en gebruik van kajaks. Vertrek op 18 augustus
LNER-treinen rijden van London Euston naar Glasgow Central (vanaf £ 32,80 enkele reis; lner.co.uk). ScotRail loopt van Glasgow Queen Street naar Mallaig (vanaf £ 29 enkele reis; scotrail.co.uk)
Het Marine Hotel (01687 462217; marinehotelmallaig.com) in Mallaig heeft tweepersoonskamers vanaf £ 108