Adele Thomas, 41, is geboren en getogen in Port Talbot, Zuid-Wales. Ze is een bekroonde regisseur die bekend staat om haar intens fysieke, ingetogen producties voor theater en opera. Ze heeft in het Verenigd Koninkrijk en in het buitenland gewerkt sinds ze studententheater regisseerde tijdens haar studie aan de universiteit van Cambridge. Shows zijn inclusief De Oresteia En Thomas Tallies bij Shakespeare’s Globe, en Onder Melkhout in het Royal & Derngate Theater in Northampton. Tegenwoordig werkt ze voornamelijk in opera en regisseerde ze Vivaldi Bazajet (Royal Opera House en Irish National Opera), Händel Berenice en vroeg in het jaar In het rijk van verdriet op het London Handel Festival met Stone Nest. Thomas maakt deze zomer haar Glyndebourne Festival-debuut met Händels Semele (23 juli – 26 augustus). Je enscenering van Verdi De trovatoreal te zien in Zürich, zal van 2 juni tot 2 juli te zien zijn in het Royal Opera House in Londen.
We moeten beginnen met uw Welshe achtergrond en de manier waarop die in uw werk tot uiting komt.
Ik kom uit de traditionele arbeidersklasse. Toen ik opgroeide in Port Talbot, was het een plek om te ontsnappen en tegen te schelden. Londen, het leven in de grote stad, leek de plek waar ik hoorde te zijn. De verwachting op school was dat we het geluk zouden hebben om een baan te krijgen bij de staalfabriek van de stad aan de overkant van de school. Ambitie werd niet aangemoedigd. Nu voel ik me heel anders. Ik realiseer me dat de plek een soort magie heeft. Het is als een creatieve bron. Zoveel acteurs kwamen daar vandaan: Richard Burton, Anthony Hopkins, Michael Sheen. Dat gevoel van de Welshe bard, de eenzame mooie redenaar die over de heuvel loopt – dat gaat echt door in het acteerwerk. En het collectieve idee van de voorstelling komt tot uiting in de koorzang in Wales. Maar regisseren? Opstaan en anderen vertellen hoe het gaat? Dit is iets waar ik als volwassene niets vanaf wist.
Nu je een nationale en internationale carrière hebt, is dat niet de aantrekkingskracht die je voor ogen had Londen, dat felle lampen en de grote stad weer onweerstaanbaar?
Nee. Ik woon in Wales. Ik voel me meer een artiest uit Wales dan een Britse artiest. Deze identiteit is wie ik ben. Het is belangrijk voor mij dat ik uit dit Londense algoritme blijf. Mijn achtergrond heeft mij gevormd – niet in de laatste plaats het perfectionisme dat ik erfde van mijn vader, die een zeer bekwame gereedschapsmaker was, en de arbeidsethos die ik van mijn beide ouders erfde. Je bent niet artistiek. Ik ben niet opgegroeid met naar de opera gaan. Maar nu zijn ze er ook dol op. Ze bellen me om me te vertellen wanneer ze Antonio Pappano op tv zien.
Het gevaar bestaat dat er geen nakomelingen zullen zijn, geen nieuwe stemmen van de arbeidersklasse, geen afwijkende stem
Wat voedde je ambitie om zonder duidelijke ondersteuning in het theater te werken?
School was erg repetitief, afgezien van een muziekleraar genaamd Mr Dunn die fantastisch was. We kregen gratis muzieklessen – ik speelde klarinet – en muzieklessen tot GCSE. Zonder deze nuchtere instelling zou ik nooit kunnen doen wat ik nu doe. En ik kon het vandaag niet doen omdat er geen muziekles is… De grote verandering kwam toen ik naar Gorseinon Sixth Form College, Gower ging. Het was de hemel, als een non-stop zomerkamp. Daar begon ik echt mogelijkheden te ervaren en te zien in alle vormen van kunst – film, theater, beeldende kunst. Daar ontmoette ik ook mijn vriend Paul, die nu muzikant is. We zijn al samen sinds we 16 waren. Zonder Gorseinon had ik nooit naar Cambridge durven gaan. Maar pas aan het einde van mijn studie besefte ik dat ik eigenlijk direct wilde zijn.
Je begon je carrière onder meer bij Shakespeare’s Globe…
Ik concentreerde me ongeveer 15 jaar op theater omdat ik geen toegang had tot opera. Ik kon met niemand een ontmoeting regelen. Toen ik dat deed, zag of klonk ik niet goed. Het was alsof ik een zwerver was die het gebouw was binnengelopen. Ik kon niet zeggen dat ik voor het eerst met mijn ouders naar een opera ging toen ik 10 was, want dat was niet het geval. Ik kan alleen maar zeggen dat ik de Taibach Rugby Club Panto heb bijgewoond – een totale theatrale ervaring van ex-rugbyspelers en het jeugdteam en elk jaar een uitverkocht optreden waar iedereen zijn benen verloor. Totale chaos, totale schittering, totale inspiratie. Pas nadat ik me in het theater had gevestigd kreeg ik de kans of werd ik opgemerkt in de opera.
onlangs jij ontworpen op sociale media het lage inkomen dat beschikbaar is voor alle theater- en operaarbeiders. Hoe overtuig je iemand om om je te geven?
Het gevaar is dat er geen nieuw bloed is, geen nieuwe stemmen, geen cultuur die voortkomt uit de arbeidersklasse, geen stem van afwijkende meningen. In het theater heb je een eigen inkomen nodig om te kunnen leven, huur te betalen en boodschappen te doen. Een regisseur die vier shows doet – wat sowieso te veel is om echt te beheren – zou £ 20.000 per jaar bij elkaar kunnen schrapen. Het VK staat historisch gezien wantrouwend tegenover kunst en de betaling van kunstenaars. Het is geen hobby. Het is een baan.
Jij doet Verdis De trovatore spoedig. hoe vond je Dat is geweldig 19e eeuw opera, met is het een vreemd plot?
Het is een vreemd oud toneelstuk, het drama wordt versterkt – ik vond visuele parallellen met Jheronimus Bosch en Pieter Bruegel [the Elder]. Ik ben er vast van overtuigd dat er niemand is die niet van iets in deze opera zou houden. Het gaat over verschillende soorten verhalen vertellen – de titel betekent “de troubadour” – en over obsessie, extase, grote refreinen. Het zit vol met wilde contrasten van toon, kleur en muziek.
En direct daarna Trovatore Je bent terug bij Händel voor je Glyndebourne-debuut. Semele wordt altijd omschreven als een ‘ruige’ opera over een ijdele vrouw. is dat eerlijk
In Ovidius’ versie van het verhaal, en in de herinterpretatie van Ted Hughes, heeft Semele nooit veel te zeggen en is ze gewoon een blanco, giechelend meisje dat zich een weg naar de top slaapt en haar straf krijgt. Maar ik kreeg meteen argwaan. Händel heeft zoveel empathie, zoveel begrip. Ik kon niet geloven dat hij een wezen zou creëren dat dat was en niets meer. En dat bewijst het. Het is veel ingewikkelder en interessanter.
Je krijgt echter al het werk Vrouwelijke operaregisseurs zijn nog steeds in de minderheid.
Zeker weinigen maken grote werken uit de canon. Deborah Warner en Katie Mitchell doen zoveel fantastisch werk van hoge kwaliteit dat we geneigd zijn te denken dat er geen probleem is. Maar door een grote, “mannelijke” klus te klaren De trovatore Ik plaatste mezelf in de vuurlinie. Ik heb ongeveer 20 producties op dvd gezien en ze werden allemaal geregisseerd door mannen.
En hoe schakel je uit?
Operatie. In de lockdown reed ik zo’n 40km per week. Zo begin ik na te denken over een productie. Ik rende naar Semele doe de ene handeling na de andere en verzamel ideeën. Maar ik verslind allerlei soorten muziek. Ik heb mijn funk- en soulperiode in Swansea gehad. Ik hou van mods uit de jaren 60 – the Beatles, the Animals – of dansmuziek uit de jaren 90. Ik luister naar alles, van Lil Nas X tot Purcell tot disco. Wil je mijn afspeellijst? Zeker. Ik stuur het op…
-
De trovatore vindt plaats van 2 juni tot 2 juli in het Royal Opera House in Londen. Semele vindt plaats in Glyndebourne van 23 juli tot 26 augustus