Als een waakzame regelfunctionaris Phil Mickelson niet op zijn minst een kans had bespaard, zou de 52-jarige niet nog steeds aanwezig zijn geweest bij het 105e US PGA Championship op zaterdag, waar hij het applaus verdiende voor zijn 100ste keer in de majors.
Met de stromende regen moeten er tijdens die derde ronde momenten zijn geweest waarop Mickelson zich had kunnen afvragen of het beter was geweest als de scheidsrechter het overzicht had behouden, ondanks dat hij niet de belangrijkste kanshebber is, blijft hij ongetwijfeld als hij de gemakkelijke weg had gekozen.
Er is het afgelopen jaar veel over de linkshandige gesproken – en nee, het meeste was niet lovend – maar de ontzagwekkendheid van zijn lange levensduur kan niet in twijfel worden getrokken.
Rochester-fans waren zeker dankbaar toen ze de regen trotseerden om hulde te brengen aan het personage dat altijd de X Factor zal bezitten, ondanks zijn volwassen tirade tegen de ‘griezelige Saoedische moeders’, die hij later $ 20 miljoen verdiende, om het schip te verlaten.
Heckling werd gemeld in de eerste ronde, maar verder was het de gebruikelijke linkse liefdesaffaire. En meer dan wie dan ook op die doorweekte baan – toen Oak Hill Soak Hill werd – had hij interactie met de galerijen en gooide ze bijna evenveel ballen als glimlachen en duimen omhoog.
Op de 15e trof zijn miskraam een fan, maar de heer was zoals gewoonlijk opgetogen toen Mickelson hem een bal gaf en vervolgens zijn caddie / broer Tim vertelde de gewonden met snoep te belonen. Ze praatten en lachten en het was onmogelijk om niet te voelen dat Mickelson hier in zijn element was.
“We houden van je, Phil,” brulde een oudere toeschouwer terwijl hij over de fairway sjokte, vreemd genoeg met zijn zonnebril op en wijselijk zijn handen bedekkend met regenhandschoenen. De leiders waren nog maar een paar uur verwijderd, maar in het moeras bewees de San Diego-underdog eens te meer dat hij meer was dan een capabele opwarmer.
Mickelson wil die rol echter niet en zoals de nummer twee van de Masters vorige maand uitlegde, hoeft hij niet ceremonieel te zijn en kan hij nog steeds een zevende grote titel in zijn kast hebben.
Toen hij vrijdagavond de eeuw bereikte, was zijn eerste instinct niet om te zeggen hoe trots hij was om in drievoudige cijfers te staan met Tom Watson – met Gary Player op 102 en Jack Nicklaus op een onverslaanbare 131 – maar om zijn kansen te uiten om zijn 2021 US te herhalen PGA-wonder.
Bij de rust was hij 10 schoten achter – opgezet door Scottie Scheffler, Viktor Hovland en Corey Conners – met nog eens 56 spelers ertussen, maar hij kreeg geen doelpunt tegen. “Het geeft me een optimistisch gevoel dat ik het nog steeds zo slecht heb gemaakt als ik ben geweest,” zei Mickelson, “en ik denk dat als het me lukt om het te veranderen, ik kan gaan rennen.”
Het zou niet moeten zijn. De tweede keer gooide hij een dubbele bogey nadat hij de green vanaf de fairway had gemist en nam er vier om vanaf 9 meter naar beneden te komen. Dit werd gevolgd door bogeys op de zesde, negende en zestiende hole.
Een Mickelson-scorekaart zonder een enkel birdie is inderdaad een zeldzaam gezicht en het zou gemakkelijk zijn geweest voor de veteraan om zijn kalmte te verliezen. Jon Rahm, de nummer 1 van de wereld, heeft het zeker voor elkaar gekregen door een in de buurt gemonteerde microfoon kapot te slaan nadat hij een chip had ingeslagen.
Mickelson bleef echter kalm in zijn 119e major en maakte een aantal belachelijke par-saves op zijn 75e hole die hem naar 10-overs brachten.
In deze zondvloed was zijn ronde absoluut respectabel. Zijn vermogen om competitief te zijn gaat verder dan dat, wat je ook van LIV Golf vindt.
Zijn honderd was niet de enige mijlpaal die Mickelson hier bereikte. Dit is de 27e keer dat hij zich heeft gekwalificeerd voor de laatste twee rondes van de US PGA, een evenaring van het record van Jack Nicklaus en Raymond Floyd. Wie zegt dat ze volgend jaar geen geschiedenis gaan schrijven?