Russell James heeft het allemaal gezien – WWD

Net terug uit New York City, waar zijn bekendheid als modefotograaf in de jaren ’90 toenam, was Russell James zich aan het aanpassen aan de tijdzoneverschuivingen op vrijdagavond in Perth, Australië.

Gisele Bundchen is een van de supermodellen wiens carrière zich naast hem heeft ontwikkeld. Meer recentelijk was hij betrokken bij de fotocompositie van Kendall Jenner, nadat hij in 2018 op haar verzoek een shoot had uitgevoerd. Dergelijke topmotieven zijn te zien tussen de 40 modefoto’s en portretten die tot 17 juni te zien zijn in de Camera Work Gallery in Berlijn. De tentoonstelling gaf hem de kans om een ​​galerieshow samen te stellen die het begin traceert van wat hij graag “de originele supermodellen” noemt tot de huidige celebrity-scene. Hoogtepunten zijn foto’s van Alessandra Ambrosio, Bundchen en Jenner, die hij ontmoette toen ze tieners waren.

De opkomst van het supermodel werd aangewakkerd door de wereldwijde edities van Vogue, Elle en Harper’s Bazaar, die zich concentreerden op een zeer kleine groep modellen op hun covers en ze tot bekende namen maakten. Toen “dat abrupt stopte” en tijdschriften rond het jaar 2000 voornamelijk covers van beroemdheden bevatten, zag James digitale fotografie plaatsmaken voor digitale sociale media.

“Victoria’s Secret werd in veel opzichten een voertuig dat de leiding nam voor de tijdschriften. [power] en werd een voertuig. Ze realiseerden zich dat er een vacature was en veranderden hun modellen in bekende namen. Toen raakten de sociale media in rep en roer en werden de covers van tijdschriften.”

Veel van die trend is teruggekeerd: Bundchen is weer alomtegenwoordig, Linda Evangelista keert terug naar designerreclame – terwijl anderen zoals Naomi Campbell nooit verdwijnen – en Victoria’s Secret bereidt zich voor om haar catwalkshow weer op de rails te krijgen. “Kijk, het is fascinerend. Cindy Crawford brandt nog steeds. Als je de bekendheid van het supermodel-tijdperk kunt behouden en je vervolgens kunt aanpassen aan deze nieuwe wereld, is dat een dubbele klap.”

Als erkenning voor de vele fascinerende foto’s die door sociale media op de muur zijn gegooid, zei James dat het verzamelen van favorieten uit “deze digitale jungle” geen belediging is voor de industrie, maar omdat hij de uitdaging niet aangaat om te vragen. Deze stortvloed aan inhoud bracht hem ertoe “de constante kwaliteit en bedachtzaamheid” te waarderen in meer gedisciplineerde fotografie, zoals het werk van Annie Leibovitz, zei hij. “Er komt nog steeds uitzonderlijk werk uit zoveel richtingen, en ik ben nog steeds een fan van groten als Annie.”

Zijn huidige werk richt zich op het filmen, interviewen en fotograferen van Aboriginal ouderen in zijn geboorteland Australië, waarmee hij het ‘Jaar van de Ouderen’ en hun wijsheid viert. “Zoals de VS kunnen begrijpen, zijn er verschrikkelijke wreedheden begaan tegen de Aboriginals. We kunnen eindelijk proberen dat recht te zetten en deze mensen echt te waarderen”, zei James, eraan toevoegend dat er voor juli een tentoonstelling gepland staat.

James zei: “Ik denk dat ik nu mijn beste leven leid. Praten met de ouderen is best verbazingwekkend.”

Het kostte James een tijdje om zijn weg in de fotografie te vinden. Nadat hij van school was gegaan en als vuilnisman had gewerkt, werd hij later vijf jaar politieagent, zodat hij met honden kon werken. Dit leidde later tot wat camerawerk voor de afdeling. Maar tijdens een reis eind jaren tachtig raakte hij geobsedeerd door het onderwerp van een tentoonstelling van Irving Penn in Zweden. Verderop ving hij een glimp op van de fotografische compositie door de zwart-wit camerabeelden van moordscènes van zijn vader, de detective. Als eenmanszaak die verschillende incidenten op het platteland van Australië onderzocht, was zijn werk veelomvattend.

Tijdens zijn recente verblijf in Manhattan, waar zijn familie nog steeds een huis heeft, deed de Australische fotograaf een NDA-beschermde portretshoot en haalde hij zijn vriendin, Donna Karan, in. De aanblik van haar deed hem denken aan mensen zoals zij die de basis legden voor wat nu de Amerikaanse ontwerper wordt genoemd, zei James.

“Er was een tijd in de mode dat het allemaal om merk ging, niet om design. Soms raakte ik een beetje in de war bij deze prijsuitreikingen omdat het leek alsof we de merken herkenden en niet de pure, fysieke schoonheid van de ontwerpen waarmee het allemaal begon. Met sociale media heeft hetzelfde effect gehad op de fotografie.”

Hij vervolgde: “Net zoals iedereen modeontwerper mag zijn, mag iedereen zijn foto’s tentoonstellen.” Het is heel moeilijk om dat uit te zoeken. De industrie heeft de komende jaren discipline nodig om ervoor te zorgen dat het echte talent aanwezig is. Het kan gebeuren in de meest afgelegen delen van de wereld of vlak voor onze ogen terwijl we door de straten van New York lopen”, zei hij.

Het houdt ook in dat we ons losmaken van de dagelijkse commentaren op sociale media die trends dicteren, in tegenstelling tot toen ontwerpers als Calvin Klein en Halston “echt trends creëerden en iedereen vertelden ze te volgen, en niet andersom.” Hij voegde eraan toe. “Er zijn geweldige ontwerpers. Tom Ford inspireert me nog steeds ongelooflijk. Ik weet dat hij naar buiten komt. Het is behoorlijk tragisch.”

Het houden van portretsessies blijft zijn “grootste passie”, of het nu gaat om voormalige staatshoofden, modefiguren of iconen. De tentoonstelling in Berlijn komt ten goede aan de Toni Garrn Foundation, een non-profitorganisatie die in 2016 is opgericht door het gelijknamige model om arme meisjes op het Afrikaanse continent te helpen. James zei: “In deze wereld van sociale media is het geweldig om betrokken te zijn bij galerijen waar je een enkele afbeelding ruimte aan de muur kunt geven en ademruimte kunt geven om te waarderen wat erin zit.” Dat is mijn hoop met deze show. Bedankt mensen dat je de tijd hebt genomen om te begrijpen waarom ze het leuk of niet leuk vinden. Trouwens, ik heb liever dat ze het haten of ervan houden dan dat ze er middenin zitten.”