Het is de op één na grootste filmfranchise aller tijden en geliefd bij miljoenen mensen over de hele wereld – en nu beschikbaar op Netflix – maar ondanks dat hij genomineerd is voor 12 Oscars in acht films, heeft de Harry Potter-serie er nooit een gewonnen.
Gelukkig werd de tovenaarswereld eindelijk erkend door de Academie in 2017 toen Fantastic Beasts and Where to Find Them de hype doorbrak en Colleen Atwood de prijs voor Best Costume Design won. De twee sequels kregen geen nominaties.
Lees verder: Alles wat we weten over de Harry Potter tv-serie
Maar waarom werden zijn enorm succesvolle voorgangers volledig over het hoofd gezien bij de Oscars? We hebben enkele theorieën.
Ze zijn voor “kinderen”
Hoewel de kassa aangaf dat een groot aantal mensen ouder dan 14 jaar naar de films keek, was de indruk dat dit een familieserie was, niet te onderscheiden van een live-action tekenfilm.
En dat klopt tot op zekere hoogte. Hoewel het steeds donkerder en donkerder werd, was de sage wat Hollywood een “vierkwadrant” tentstok noemde, speciaal ontworpen om naast alle volwassenen ook jongere kinderen naar de film te lokken.
Dergelijke films hebben het zelden goed gedaan bij de Academy Awards. Ze hebben hun eigen categorie voor dat donzige kindergedoe – Beste animatiefilm – nietwaar?
Het is een probleem dat waarschijnlijk Star Wars: The Force Awakens uit 2016 teisterde (ironisch gezien de eerste film zes Oscars won in 1978), terwijl Lord of the Rings voldoende gegroeid was om hem meer lofwaardig te maken.
Acteren werd nooit als geldig beschouwd
Het is adembenemend om terug te kijken op de franchise en te zien hoeveel beroemde (en bekroonde) artiesten erin hebben opgetreden.
Emma Thompson, Jim Broadbent, Maggie Smith en Julie Christie hebben allemaal acteer-Oscars gewonnen, terwijl Helena Bonham-Carter, John Hurt, Ralph Fiennes, Miranda Richardson, Imelda Staunton, Richard Harris, Julie Walters en Gary Oldman allemaal zijn genomineerd.
En dan hebben we het nog niet eens over briljante acteurs als Kenneth Branagh, Michael Gambon en Alan Rickman.
Maar geen van hen heeft ooit iets gekregen voor hun personages in Harry Potter. Dit kan iets te maken hebben met de kwaliteit en/of omvang van haar rollen (hoewel Rickman’s optreden in de laatste film naar onze mening zeker prijzenswaardig was).
Lees hier meer: Harry Potter-regisseur Chris Columbus zou terugkeren met de originele cast voor de film Cursed Child (jongens, 3 minuten leestijd)
Het is waarschijnlijker dat dit soort films in de ogen van de kiezers technische hoogstandjes zijn en dat de acteurs als rekwisieten tussen de actiestukken worden gezien.
Dit wordt nog verergerd door het acteerwerk van de kinderster, dat op zijn best redelijk was voor een groot deel van de serie. Wanneer deze uitvoeringen de kern van het verhaal vormen, kan het voor Oscar-kiezers moeilijk zijn om het acteren als prijswaardig te beschouwen (wat dat ook werkelijk betekent).
De vroege CGI was een beetje hobbelig
Ja, Harry Potter and the Prisoner of Azkaban was genomineerd voor Best Visual Effects, net als het voorlaatste deel, Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 1.
Maar als je terugdenkt aan de eerste twee films, waren de zaken niet zo rooskleurig. Dat is jammer, want films van deze aard krijgen vaak wat Oscar-liefde bij FX, en als het vanaf het begin briljant was geweest, is het veilig om aan te nemen dat acht films later er waarschijnlijk een zouden hebben gekregen alleen al voor al het harde werk dat ze alleen hebben gedaan. zet d erin.
Je hoeft echter alleen maar naar de trol (hierboven) in Harry Potter en de Steen der Wijzen te kijken om te zien hoe middelmatig CGI kan zijn ondanks een budget van meerdere miljoenen dollars.
Dan is er Voldemort op de achterkant van professor Krinkel’s hoofd en Firenze de centaur. Het volstaat te zeggen dat beide scènes vandaag niet echt standhouden. Gelukkig waren de dingen verbeterd tegen de tijd dat Dobby langskwam.
De regisseurs waren niet bekend genoeg
Ik dacht dat ze het nooit zouden toegeven: Oscarkiezers houden van een goede selfie met een beroemdheid, wat waarschijnlijk de reden was waarom ze teleurgesteld waren toen de weinig bekende Britse tv-regisseur David Yates (hieronder) de serie vanaf nummer vijf overnam.
Chris Columbus, hoewel herkenbaar, was een middelmatige mainstream-helper, terwijl Mike Newell (“Goblet of Fire”) anoniem bleef en Alfonso Cuarón, gesteund door de goed ontvangen Y Tu Mamá También, een kritische lieveling was, maar zou nog steeds de Hollywood-krachtpatser worden die de Oscar won voor “Gravity” en dit jaar een van de belangrijkste kandidaten werd met “Roma”.
Lees hier meer: Wat de controverse over JK Rowling zou kunnen betekenen voor de Harry Potter-franchise (Verscheidenheid, 13 min gelezen)
Vergelijk dat eens met Spielberg, Peter Jackson en James Cameron – allemaal enorm succesvol maar ook als Oscar-waardig beschouwd – en het is niet verwonderlijk dat Harry Potter door de Academie niet hoog genoeg wordt beschouwd om prijzen te verdienen.
Het perfecte voorbeeld hiervan is ‘Hugo’, het middelmatige kinderavontuur van critici’ favoriet Martin Scorsese, dat op de een of andere manier 11 Oscar-nominaties opleverde (waarvan hij er 5 won). De laatste Harry Potter-film was technisch net zo geavanceerd en veel populairder, maar won niets.
Het zijn kaskrakers
Spotlight, winnaar van de beste film van 2016, heeft tot nu toe £ 58 miljoen verdiend en is een van de minst succesvolle Oscar-winnaars in de geschiedenis. “12 Years A Slave”, “Birdman”, “The Artist” – allemaal Oscarwinnaars, maar nauwelijks wereldwijde blockbusters.
Zelfs als de host-omroep het niet leuk vindt, aangezien het over het algemeen betekent dat er minder mensen naar de show kijken (het aantal mensen dat naar de Oscar-uitzending kijkt, is in vrije val), zijn winnaars van de beste film meestal geen megahits, wat de Potter-franchise natuurlijk direct in het nadeel.
Lees verder: Moet Harry Potter echt opnieuw worden opgestart?
Hierop zijn natuurlijk uitzonderingen, of het nu Titanic of Avatar is. Maar bedenk dat dit net zoveel te maken heeft met a) een briljante prijzencampagne en b) een beloning voor het veranderen van wat iedereen dacht dat een enorme flop was in een enorme hit en/of evoluerende filmvorm en er komt iets echt origineels uit (ongeacht hoe Goed). de film zelf eigenlijk is).
Daarentegen waren de Harry Potter-series, vooral de latere films, gewoon consistent vermakelijk, technisch geavanceerd en gevuld met vele briljante uitvoeringen. Het handhaven van dat kwaliteitsniveau in acht films was toch zeker een Oscar of twee waard?