Passagiers zullen binnen tien jaar in minder dan twee uur van het VK naar Sydney kunnen vliegen, suggereert een nieuwe studie.
De Britse Civil Aviation Authority (CAA) voert studies uit naar suborbitale “aarde-naar-aarde” ruimtevluchten, waarbij commerciële vliegtuigen de atmosfeer van de aarde zouden verlaten om de reistijden terug te brengen tot een fractie van de huidige.
Zo kan de vlucht van Londen naar Sydney, die normaal gesproken 22 uur duurt, teruggebracht worden tot slechts twee uur.
Nu SpaceX van Elon Musk, Blue Origin van Jeff Bezos en Virgin Galactic van Richard Branson al zwaar investeren in ruimteverkenning, is het idee van betaalbaar, snel ruimtevervoer geen sciencefiction meer.
Hier is alles wat u moet weten over de start van suborbitale ruimtevluchten.
hoe zou het werken
Deze suborbitale A-naar-B ruimtevluchten moeten niet worden verward met experimentele ruimtetoeristische vluchten van het soort dat wordt ontwikkeld door Virgin Galactic.
In termen van de leek zou een suborbitale vlucht een raketlancering met hoge G-kracht inhouden tot hoogtes tot 100 km, waar het ruimtevaartuig de ruimte zou bereiken, maar niet de snelheid zou hebben die nodig is om in een baan om de aarde te blijven. Het ruimtevaartuig zou dan een suborbitaal traject volgen naar zijn bestemming, waar het opnieuw de atmosfeer van de aarde zou binnenkomen en landen met een G-kracht van 6G.
Hoe lang zou het duren?
Momenteel duurt de vlucht van Londen naar Sydney met een tussenstop iets meer dan 22 uur, hoewel de Australische luchtvaartmaatschappij Qantas van plan is om tegen 2025 rechtstreekse vluchten tussen de twee steden in te voeren. De vluchten worden “Project Sunrise” genoemd omdat passagiers tijdens de 19 uur durende vlucht twee zonsopkomsten zullen zien. Dit komt nadat Qantas in 2018 rechtstreekse vluchten van Londen naar Perth introduceerde, wat 17 uur duurde.
In februari 1985 brak een BA Concorde-vlucht gecharterd door Cunard het record (dat nog steeds staat), vliegend van Londen naar Sydney in slechts 17 uur, 3 minuten en 45 seconden, met tankstops in Bahrein, Colombo en Perth.
Er wordt aangenomen dat een suborbitale ruimtevlucht je in minder dan twee uur bijna overal op de planeet kan brengen.
Is suborbitaal vliegen veilig?
Wat betreft de impact op passagiers, ja, volgens het laatste CAA-onderzoek.
De vlucht vereist G-krachten tot 4G gedurende 20 tot 30 seconden bij de lancering en tot 6G gedurende 10 tot 15 seconden bij terugkeer. Tijdens deze vluchtsegmenten kunnen passagiers borstcompressies, ademhalingsmoeilijkheden, gedeeltelijk gezichtsverlies en verminderde zuurstofopname ervaren.
Maar volgens de laatste CAA-studie, ondersteund door de RAF en uitgevoerd in samenwerking met King’s College London, zijn oudere passagiers net zo veilig als jonge en gezonde passagiers.
“Fysiologische reacties zouden voor de meeste passagiers onschadelijk moeten zijn”, zei Dr. Ryan Anderton, Chief Medical Officer van de CAA voor ruimtevaart. En omdat oudere passagiers “stijvere slagaders” hebben, lopen ze eigenlijk minder risico op bloedophoping uit de hersenen.
Uit onderzoek is gebleken dat het buigen van uw onderbenen of billen tijdens hoge G-krachten bijwerkingen kan verminderen, omdat het helpt de bloedtoevoer naar de hersenen in stand te houden.
Raket-aangedreven ruimtevluchten brengen echter gevaren met zich mee, en elk bedrijf dat commerciële kaartjes voor suborbitale ruimtevluchten verkoopt, zou honderden testvluchten moeten voltooien voordat het betalende passagiers kan vervoeren. Het is mogelijk dat exploitanten van suborbitale vluchten het vrachtvervoer testen voordat passagiers op deze hogesnelheidsroutes worden vervoerd.
Hoeveel kost het?
Suborbitale ruimtetoerisme-tickets die door Virgin Galactic worden verkocht, kosten momenteel £ 350.000 per stoel, maar toezichthouders zeggen dat intercontinentaal reizen met hoge snelheid uiteindelijk voor iedereen betaalbaar zal worden.
Op dit moment is het niet mogelijk om de prijs te voorspellen of dat deze in de buurt komt van de huidige kosten van een retourticket van Londen naar Sydney – ongeveer £ 750 tot £ 1.150.
Is tien jaar een realistisch tijdsbestek?
Met aanhoudende vertragingen in ruimtevluchten van Virgin Galactic klinkt 2033 behoorlijk optimistisch voor de komst van betaalbare commerciële vluchten van twee uur van Londen naar Sydney.
Virgin boekte in 2005 Virgin Galactic-vluchten en de eerste vluchten zouden in 2007 plaatsvinden. Het bedrijf leed echter herhaaldelijk tegenslagen, met name tijdens de fatale VSS Enterprise-testvlucht in 2014.
Meer recentelijk zijn er positieve stappen in de goede richting gezet. Richard Branson, CEO van Virgin, stapte in juli 2021 aan boord van een suborbitale vlucht die ongeveer een uur duurde, en minder dan twee weken later stapte Jeff Bezos aan boord van zijn eigen ruimtevlucht via het bedrijf Blue Origin.
Het is echter niet bekend wanneer de eerste betalende klanten de ruimte zullen bereiken, en gezien de aanzienlijke infrastructuur en het vereiste onderzoek, is de start van suborbitale vluchten van A naar B nog ver weg.
Is dit hetzelfde als supersonisch vliegen?
Nee, hoewel supersonische vluchten ook de reistijd aanzienlijk verkorten en een comeback kunnen maken.
Een in de VS gevestigd bedrijf genaamd Boom Technology ontwikkelt een vliegtuig genaamd de Overture dat kan vliegen met een snelheid van 2000 kilometer per uur, ongeveer tweemaal de snelheid van het geluid, en een bereik heeft van meer dan 4000 zeemijl. Dit betekent dat passagiers in Londen kunnen instappen en 3,5 uur later in New York aankomen – ongeveer de helft van de tijd van een conventionele vlucht.
American Airlines heeft 20 van de Overture-vliegtuigen, bekend als de Son of Concorde, besteld met een optie om er nog 40 te kopen. De eerste jet zal naar verwachting in 2025 worden geproduceerd en in 2029 passagiers kunnen vervoeren – 26 jaar nadat de laatste Concorde-vlucht in oktober 2003 het asfalt van Filton Airfield raakte.
Is suborbitaal vliegen milieuvriendelijk?
Sommige wetenschappers hebben hun bezorgdheid geuit over het starten van suborbitale vluchten, omdat voor het lanceren van een raket een grote hoeveelheid brandstof nodig is die stoffen in de atmosfeer uitstoot, evenals overmatige hitte en geluidsoverlast. Er zijn ook zorgen over de onbekenden van vliegen in de bovenste atmosfeer.
“Je stoot verontreinigende stoffen uit op plaatsen waar je ze normaal niet zou uitstoten”, vertelde Karen Ronsenlof van het Chemical Sciences Laboratory van de Amerikaanse National Oceanic and Atmospheric Administration aan Space.com. “We moeten echt begrijpen: wat is de potentiële schade als we deze dingen vergroten?”
Sommige deskundigen waarschuwen dat er momenteel geen regelgeving bestaat over de brandstoffen die door raketten worden gebruikt en hun impact op het milieu. En hoewel het aantal raketlanceringen per jaar momenteel relatief laag is (180 in 2022, vergeleken met 9,3 miljoen vluchten), wordt voorspeld dat de industrie de komende jaren snel zal groeien.
Waar zouden ze opstijgen en landen?
Het idee van suborbitale commerciële “aarde-naar-aarde” ruimtevluchten (dus niet alleen een toeristische ervaring) werd in 2017 door Elon Musk gepresenteerd.
Hij stelde zich start- en landingsfaciliteiten voor langs de kust van grote steden – ver genoeg om interferentie van sonische knallen en het geluid van raketlanceringen te verminderen, maar dichtbij genoeg om passagiers binnen een redelijke tijd naar hun eindbestemming te brengen. Richard Branson herhaalde het visioen op een congres in 2019.
“Het volgende hoofdstuk in de grote geschiedenis van de commerciële luchtvaart [will] “Zie hoe Spaceport America verbinding maakt met een wereldwijd netwerk van ruimtehavens en zie hoe Virgin Galactic supersonische transcontinentale ruimtevluchten uitvoert, waarbij passagiers binnen enkele uren overal ter wereld worden vervoerd”, zei hij.
In het VK zou de belangrijkste hub niemand minder dan Newquay kunnen zijn. De Cornwall Cosmodrome heeft een memorandum van overeenstemming getekend met het Amerikaanse bedrijf Sierra Space waardoor commerciële suborbitale vluchten in Newquay kunnen landen. Er zijn plannen voor nog zes Britse ruimtehavens.
Het oordeel
Gezien de tientallen jaren van vertragingen in het ruimtetoerismeproject van Virgin Galactic en de relatieve kinderschoenen van het idee van suborbitaal A-naar-B-vervoer, is het moeilijk voor te stellen dat dit tegen 2033 een levensvatbare manier van vervoer zal zijn.
De geschiedenis leert echter dat het luchtverkeer ook met hoge snelheid kan bewegen. Volgens het Smithsonian National Air and Space Museum steeg het aantal vliegtuigpassagiers van 6.000 in 1930 tot 450.000 in 1934.
Kunnen intercontinentale suborbitale vluchten een vergelijkbare hausse zien? Houd dit gebied in de gaten.